Fróði - 01.09.1911, Blaðsíða 52

48
FRÓÐI.
Hrólfur Háreksson, ekkill
og
Jófríður Járngrímsdóttir, ekkja.
Hrólíur, aldraöur bóndi nær 60, kemur aö heimsækja Jó-
fríöi ekkju. Er hann íbygginn og álvarlegur meö heröakistil.
Hrólfur: “Heilar og sælar Jófríöur mín”.
Jófríður: Komdu sæll og velkominn, Hrólfur minn. Þaö
er nýtt aö sjá þig nú á dögum. Ég hélt þú værir búinn að
gleyma okkur hérna. En þú veist aö þú ert æfinlega kær gestur
hjá okkur mæðgunum. Þeir eru okkur ekki kærari aörir. En
hvaö þú lítur unglega út, ég held þú sért farinn aö kasta elli-
belgnum”. ,
Hrólfur: “Oh já, 58 ára. Það er nú enginn fjarska belg-
ur. En ég er nú líka farinn að líta í kring um mig aftur, mér
er fariö aö leiöast einlífið, síöan hún dó konan mín sáluga.
En — það þykir nú sumum kannske heldur fljótt fyrir mig, að
fara að litast um eftir konu. — En þaö má hver lá mér þaö sem
vill — þeir vita ekki hvaö það er, þeir hafa ekki reynt þaö, hvaö
það tekur á mann aö vera einn og einmana nótt og dag — og
hugsa — og hugsa”.
Jófríður: “Oh sussu, sussu, bezti Hrólfur minn. — Ég —
get tárfelt yfir því, að heyra þig tala svona. Þaö er svo langt
frá því, að það sé of snemt fyrir þig, að fara aö hugsa um aö
giftast aftur. Ég er alveg hissa yfir því, aö þú skulir ekki hafa
farið að hugsa um það fyrir löngu síöan. — Aö hugsa'til þess,
hvað langt er síðan aö konan þín dó, — heilir sex mánuðir. Það
veit trúa mín, að það er þó rnargur maöurinn, sein ekki hefir
haft eirö í sér aö bíða jafn lengi. Það er nú ekkjan hans Jóns
sál., hún Lovísa Frímann — ég var að tala um hana rétt áðan.
Það voru ekki liönir þrír mánuðir frá því maðurinn hennar dó,
þegar hún giftist aftur. Mér finst nú reyndar það líta ver út