Heimilisblaðið - 01.03.1972, Blaðsíða 8

Góður endir
Ferdinand Guimnelet fletti við blaðinu og
staldraði augnablik við.
„Haldið áfram,“ sagði frú Ralphson og
lesarinn lilýddi því.
„Móðir hans sagði við hann: Ileyrðu nú,
Jan. Fyrst þú vilt endilega eiga liana, gerðu
það þá í herrans nafni.“ Jan varð innilega
glaður og ég get fullvissað ykkur um að það
var stórkostleg veizla, þegar sonur ráðs-
mannsins kvæntist migu ekkjunni frá Arles.“
Nú varð augnabliks þögn. Frú Ralphson
þurrkaði í flýti nokkur tár af augum sér, en
mælti síðan.
„Það er ekki svo auðvelt að skilja þessa
sögu eftir Paudet. Bg skil ekki, hvers vegna
þetta fólk vildi ekki leyfa syninum að kvæn-
ast ekkjunni. En endirinn er þó mjög áhrifa-
mikill. Það líður ekki sá dagur, sem ég gleðst
ekki yfir því, að ég valdi yður til að lesa
fyrir mig. Ég á yður það að þakka, að ég
hef kynnzt frönskum bókmenntum. Að vísu
eru þær ekki sambærilegar við þær ensku, en
þessar frönsku sögur enda þó alltaf, eins og
okkar, með hjónabandi, og þær eru spenn-
andi og það líkar mér vel.“
Unga frúin og ungi maðurinn sátu uppi
á liáum hjalla. Þaðan sáu þau hinar furðu-
legu, rauðu klappir, Cap d’Antibes, spegil-
slétt Miðjarðarhafið, baðið í sólskini. Að
baki þeirra skýldu liá pálmatré nábúalisti-
hússins, og vinalegt landslagið verkaði á
hugi þeirra, róandi og friðsælt. I þá þrjá
mánuði, sem þau liöfðu dvalið þarna, höfðu
Bins og allar jurtaætur ræðst górillauap-
inn ekki á menn, nema hann, af einni eða
annari ástæðu telji sér ógnað, og flestir
þeirra, er farið hafa á apaveiðar, hafa veitt
því athygli, að venjulega hörfa aparnir, þeg-
ar maður nálgast þá. En veitti maður þeiin
eftirför og þeir finna, að hætta er á ferð-
um, nemur ltarldýrið staðar og snýr sér að
veiðimanninum. Oft stendur það góða stimd
upprétt, athugar árásaraðilann með grimmd-
arlegum svip og ber á brjóst sér, svo bylur
í því eins og trumbu. Tilgangurinn með
þau aldrei fundið til þessa eins greinilega
og nú.
Frú Nelly Ralphson, sem var tæplega þrí-
tug, varðveitti til fulls fegurð sína og yndis-
þokka svo. vel, að maður gat álitið hana um
tvítugt. Hún hafði gifzt mjög ung, en
skömmu eftir brúðkaupið hafði eiginmaður-
inn farið til Indlands, en síðan hafði aldrei
til hans spurzt.
Bins og margar konur ríkra Englendinga,
tók liún að ferðast um þvera og endilanga
Evrópu. Hún liafði verið í Italíu og Noregi,
í Grikklandi og Frakklandi, og nú höfðu ör-
lögin hagað því svo, að hún liafði sezt að
á Rivieraströndinni, án þess að gera sér
grein fyrir hvers vegna og þar æt.laði hún
eða eyða vetrinum.
Frú Ralphson fann oft til þrúgandi ein-
manakenndar og þess vegna flaug henni það
í hug að fá sér upplesara. Sjálf var hún of
værukær til þess að fletta blöðum í bók, en
naut þess að heyra fallega rödd lesa róman-
tískar skáldsögur, sem höfðu djúp áhrif á
hana.
Hún hafði auglýst eftir upplesara. Herra
Guimbelet hafði gefið sig fram og hún réði
hann.
Hann var gáfaður og menntaður maður,
sem sjálfur fékkst við ljóðagerð, ásjálégur,
með fágaða framkomu, en hann var svo hæg-
látur og hlédrægur, að þótt liann væri á
fertugsaldri, hafði hann alla tíð verið í lág-
um stöðum og leit út fyrir að svo mundi
þessu er bersýnilega að reka árásaraðillann
á flótta. Takist það ekki, beygir hann sig
niður, rekur upp nokkur ógurleg öskur,
lioppar hratt að bráð sinni og stingur öðru
hvoru niður hrönnnunum. Komi til bardaga
reisir hann sig alveg upp og þrífur til óvin-
arins með örmunum eða bítur hann. Álíti
górilluapinn, að óvinurinn kunni að vera
honum yfirsterkari, sýnir hann þau hygg-
indi að ráðast ekki beint að honum, heldur
flýr spölkorn, til þess að geta síðar úr leyni
ráðist að óvininum, honum að óvörum.
52
HEIMILISBLAÐIÐ