Heimilisblaðið - 01.03.1972, Blaðsíða 11

að þér væruð komin lengra en í ævintýri
H. C. Andersen.“
Annars fannst honum hún elskuleg og
mjög hjálpfús, svo að hann bauð lienni í
kvikmyndahús, stöku sinnum. En þegar lianu
bauð einhverjum öðrum stúlkum með, liafði
Miranda litla ánægju af því.
Dag nokkurn sat liún úti í garðinum. Það
sem hún hafði verið að sauma, lá í kjöltu
kennar. Hún sat með lokuð augun, og var
í huganum að gegnumlýsa sjálfa sig, og
rejma að gera sér grein fyrir hugsanlegum
ókostum sínum, þegar þjónustustúlkan kom
til hennar með bréf. Það var frá Polly.
Polly skrifaði, að Dick væri farinn til út-
landa og að henni leiddist að vera einni.
Miuidi Miranda ekki vilja koma og deila em-
manaleikanum með henni?
„Polly,“ hugsaði Miranda og kreisti bréfið
í hendi sinni. „Polly getur sagt mér hvað
ég á að gera.“
Næsta morgun tók hún saman farangur
sinn og tók lestina til Shorefield. lítils, fal-
legs fiskiþorps, þar sem sumarhúsin stóðu á
víð að dreif. Hús Marlowes-fjölskýldunnar
var ekki sérlega stórt, en það stóð við sjó-
inn, og umliverfis það var dásamlegur blóma-
garður.
Polly lá á teppi á sandinum, klædd bað-
fötum, sem fóru vel við brúna húð hennar
og glampandi, dökk augun. Jeninfer, frænka
hennar, virðuleg eldri kona, sat í sólstól við
blið hennar og heldaði. Það ríkti algjör þögn.
„Góðan dag, Polly,“ heilsaði Miranda.
„Hvernig líður þér?“
„Agætlega, þakka þér fyrir,“ svaraði Polly
og faðmaði og kvssti vinkonu sína. „Eg er
óf rísk.‘ ‘
„Polly,“ sagði ungfrú Jennifer ergilega.
Miranda sagði aðeins: „0,“ og fann til
sárrar öfundar. Polly fékk sem sagt allt —
allt sem ein kona gat óskað sér og nú átti
hún að eignast það, sem Miranda óskaði sér
heitast af öllu í þessum heimi.
„Það er auðvitað langt þangað til,“ sagði
Polly, „en það verður dásamlegt.“
Ungfrú Jennifer stóð á fætur og tautaði
eitthvað um te. Miranda tók stól hennar, ýtti
sólhlífinni til baka, svo sólin skini í andlit
hennar. .
Ungu stúlkurnar skröfuðu saman opinskátt
°g glaðlega, eins og konur gera, sem ekki
HEIHILISBLAÐIÐ
eru keppinautar. Miranda spurði Polly var-
færnislega og roðnaði ofurlítið. „Polly, segðu
inér ofurlítið frá hjónabandi þínu. Gengur
það velf Ertu hamingjusöm? Borgar sig að
giftast?“
„Eg er óstjórnlega hamingjusöm, og það
borgar sig sannarlega að gifta sig.“ svaraði
Polly samstundis. „Ég veit vel, að mörg
lijón eru óhamingjusöm, en það eru líka
margir mjög hamingjusamir, en maður frétt-
ir ekkert um það. Fólk er óspart á að segja
frá áhyggjum sínum og erfiðleikukm, en
gleði þess og liamingju geymir það með
sjálfu sér. Ef þú vilt giftast, skaltu ekki láta
neinn hræða þig. Annað skiptir ekki máli
— peningar, aldur, staða — aðeins að mað-
ur elski þá, sem hann giftist.“
„En ef það væri nú þannig,“ hélt Mir-
anda áfram og neri saman höndunum,--------
„þannig að maðurinn virðist ekki einu sinni
taka eftir því að ég sé til. Hvað þá?“
Polly reis upp og brosti til vinkonu sinnar.
„Miranda. Þú ert ástfangin.“
Miranda viðurkenndi það.
„Og ert þú ekkert að hugsa um að segja
mér hver hann er?“
„Það er David Armstrong. Æ, þú þekkir
hann ekki. Hann er nýr kennari hjá okk-
ur. Hann leigir hjá okkur.“
Polly hallaði sér aftun á bak og starði
brosandi upp í bláan himininn. „Þú festir
áreiðanlega hnappana í jakkann hans og
stoppar í sokkakna hans, hugsar um að hann
fái morgunteið í rúmið og heitt ralcvatn.
Setur blóm á borðið hjá honum, ferð í snún-
inga fyrir hann og eldar uppáhaldsmatinn
hans?“
„Já,“ viðurkendi Miranda.
„Barnið mitt,“ sagði Polly með hluttekn-
ingu. „Þú ert fædd kjáni.“
„En hvers vegna, Polly? Mér þykir gam-
an að gera öðrum til geðs, og ég hélt að
mönnum félli slíkt vel.“
„Bæði og,“ sagði Polly. „En þú skilur
þetta ekki. Ef þú skildir þetta værirðu áreið-
anlega löngu gift. Þú með þessi elskilegu
augu og fallega liár. Sérðu ekki, að þú ert
allt of mömmuleg gagnvart þeim. Það meta
menn hjá mæðrum sínum og eiginkonum, en
ekki hjá þeirri, sem þeir eru hrifnir af fyr-
ir hjónabandið. Enginn maður verður ást-
fanginn af dyramottu. Ég álít ekki að konan
L