Heimilisblaðið - 01.03.1972, Blaðsíða 26

kvæma það. Bg vil ..Hann þagnaði snögg-
lega, en þá hvíslaði hún:
„Hvað, doktor Brad?“
„Ég vil — koma á fót barnaspítala fyrir
börn með lieilasjúkdóma. Það hefur alltaf
verið minn draumur.“ Hann þagnaði á ný
og brosti. Honum varð nú fyrst ljóst hvað
hann talaði af mikilli alvöru við barnið sem
sat við hlið hans, en þegar liann leit á Nat-
aliu sá hann að hún hlustaði á hann af mikl-
um áhuga.
„Haldið áfram, doktor Brad,“ hvíslaði
hún. „Mig langar til að heyra meira um
þetta.‘ ‘
„Bull. Þú kærir þig áreiðanlega ekki um
að heyra um þess háttar.“
„Jú.“ Orðið kom eins og veik stuna. „Ég
vil heyra allt.“
Þá hélt hann áfram að tala um takmark
sitt og vonir, um starf sitt og strit, og um
allt mögulegt, sem honum hafði aldrei kom-
ið til liugar að tala um við barn.
„Þú skilur að ég verð að ná settu marki,
livað sem það kostar,11 sagði hann loks ákaf-
ur. „Ég hef þegar fórnað svo miklu.“
„Meinið þér — af því að þér hafið tekið
á móti peningum frá frænda yðar?“
Hann borfði undrandi á hana. Hugsa sér
að hún skyldi muna það?
„Ég verð líka neydd til að fórna ein-
hverju,“ sagði hún ineð hægð. „Pyrst að ég
féllst á að fara á barnaheimilið.“
Aftur leit hann undrandi á hana. Þetta
var sannarlega undarlegt barn. Á ýmsan hátt
var liún fullþroskuð, en jafnframt átti liún
enn hinn hreina, barnslega einfaldleika. Það
yrði fróðlegt að fylgjast með framtíð henn-
ar og þroska, hugsaði hann með sjálfum sér.
Ég verð að reyna að viðhalda sambandi við
liana.
Hann hafði hálfvegis glejunt loforðinu, sem
hann hafði gefið henni um að einhverntíma
skyldi hún hjálpa honum. Honum fannst það
í rauninni dálítið hlálegt, eins og málin
stóðu nú.
Hann snarstöðvaði bílinn fyrir framan
gamla húsið, sem hann bjó í. Það var ljós
á bak við gluggatjöldin í stofunni. Vonandi
logaði eldur í arininum, því enn var snemma
vors og kalt á kvöldin.
„Við förum með farangurinn þinn inn,
Nat.alie,“ sagði Bob. „Frú Dobson hefur laust
herbergi, þar sem þú færð að sofa.“ Hann
opnaði nú götudyrnar, vísaði Natalie inn í
anddyrið, og kallaði hástöfum á frú Dobson.
En áður en frú Dobson kom, opnuðust dyrn-
ar á herbergi hans.
„Halló, elsku Bob,“ hrópaði stúlkurödd.
„Ég er búin að bíða eftir þér eilífðartíma.“
Bæði Bob og Natalie sneru sér við. Natalie
stóð og starði eins og bergnumin á töfrandi,
hlæjandi unga stúlliu, sem stóð í dyrmium.
Henni fannst hún aldrei hafa séð neina eins
fallega og ríkmannlega klædda, nema þá í
vikublöðum og tímarituei. Pöt stúlkunnar
hlutu að kosta álíka og árse.yðsla þeirra Beste
til heimilisins.
Hún var klædd reykblárri dragt, með
minkaskinnsköntum. Hlægilega lítill hattur
sat á ská á höfðinu og huldi næstum annað
auga hennar. Hefði þessi fegurðaropinberun
ekki verið eins æst og hún var, hefði Natalie
haldið að þetta væri skrautbrúða. Hárið var
ljósgullið, andlitið lítið og líkaminn grann-
nr og fagurvaxinn.
„Marjorie Daw,“ hrópaði Bob sýnilega
undrandi. „Hvað ert þú að gera hér?“
Hún setti stút á varirnar, sem gerði hana
ennþá meira hrífandi.
„Ég hafði nú búizt við að mér yrði fagn-
að betur — hjartanlegar. Marjorie, yndið
mitt. En hvað það er dásamlegt að sjá þig
hér. Það hefði verið rómant,ískara.“ Rödd-
in var mjúk og hlæjandi. Rödd, sem ekki
virtist geta hæft neinni nema einmitt henni.
Nú hló Bob líka. „Segjum þá að þú hafir
lagt mér orð í munn. En segðu mér nú hvers
vegna þú ert hér?“
„Ég strauk að heiman,“ tilkynnti hún með
hátíðlegum virðuleika. „Ég hef ferðast alla
leið hingað til London til þess að finna þig.
Ert þú ekki glaður að sjá mig?“
„Straukstu að heiman? Þú ert að gera að
gamni þínu.“
„Nei, alls ekki.“ Hún hristi höfuðið
gremjulega. „Ég meira að segja skrifaði
kveðjubréf til pabba, og setti það upp á ar-
inhilluna, eins og sagt er frá í skáldsögun-
um — eða eru það aðeins giftar konur, sem
sitja slík bréf upp á arinhilluna, þegar þær
strjúka? í bréfinu sagði ég að ég væri orð-
in sjúk af iðjuleysi og munaði, að pening-
arnir hans væru kvöl fyrir sál mína, svæfðu
lífsþrótt minn, og að ég væri ákveðin í að
70
HEIMILISBLAÐIÐ