Heimilisblaðið - 01.03.1972, Blaðsíða 25

fengið mig til að þola „þvinganir“ frænda
mms og allar háðsglósurnar, sem hann sleng-
ir framan í mig.“ Hann talaði hratt og bit-
urt. Svo roðnaði hann, eins og hann skamm-
aðist sín fyrir að trúa barni fyrir þessum
hugrenningum sínum. En samt sem áður
hafði hann það á tilfinningunni, að einmitt
hún skildi liann.
„Heyrðu nú,“ iiélt hann áfram. „Finnist
þér að þig langi til að hjájpa öðrum, gætir
þú þá ekki hugsað þér að vera um tíma á
barnaheimillinu og lært svo síðar hjúkrun?"
Andlit Natalie ljómaði og brúnu augiui
Urðu tindrandi. „Ó, herra Brad. Haldið þér
virkilega að ég geti það? Haldið þér að ég
geti lijálpað yður ef ég verð hjúltnmarkona?
Viljið þér láta mig hjálpa yður?“
Hann hló góðlátlega að ákafa hennár og al-
vöru, en það var hlýja í röddinni er hann
svaraði henni. „Þú ætlar að gera þetta, Nat-
alie. Og þegar ég verð iitlærður skurðlæknir,
verður þú systir lijá mér. Hvað segir þú nm
það ?“
Þau þögðu bæði dálitla stund, en allt í
einu fann hann, sér til undrunar að hún
hafði gripið aðra hönd hans og þýsti hana
°g kyssti grátandi.
„Ó, doktor Brad,“ stamaði hún. „Ég skal
láta þau fara með mig á barnaheimilið —
eg skal gera allt sem þér segið — bara ef
þér lofið mér — lofið mér því, að þegar ég
verð lærð hjúkrunarkona fái ég að vera hjá
yður og hjálpa yður — alltaf.
„Svona, svona, Natalie. Taktu þetta ekki
svona hátíðlega. En það mun gleðja mig ef
þú átt eftir að aðstoða mig sem hjúkrunar-
kona.“
„Þér megið ekki gleyma því, doktor Brad.“
Brúnu augmi hennar störðu biðjandi á hann.
„Nei, ég skal ekki gleyma því, Natalie,“
lofaði hann alvörugefinn á svip. „En nú
skaltu þurrka augun þín og koma með mér.“
Hann rétti henni hendina og brosti. „Við
skulum segja ungfrú Penbury að þér finn-
lst hún ekki svo liræðilega óaðlaðandi, þrátt
fyrir allt.
2. kafli.
Ungfrú Penbury móttók afsökun Natalie
með slíkum rembingssvip, að hatur stúlkmm-
ar a henni steig um fleiri grátur. Jafnvel Bob
Bradburn langaði mest til að segja við hana
nokkur vel valin orð til þess að þurrka sig-
urglottið af vörum hennar.
Iíerra Kilminster næstum andaði frá sér
einhverjum kristilegum tilvitnimum og ann-
að ekki. Ennþá var þó óleyst það vandamál
hvar Natalie ætti að dvelja um nóttina. Nat-
alie vildi sofa í risherberginu, þar sem hún
hafði dvalið árum saman, en migfrú Pen-
bury var því andvíg, en þá tók Bob málið
enn í sínar hendur.
„Natalie getur komið heim með mér. ITús-
móðir mín mmi annast liana. Það er ekki
skemmtilegt að vita af henni einni hérna.“
„Gott. Ef þér haldið að húsmóðir yðar
hafi ekki neitt á móti því,“ samsinnti mig-
frú Penbury.
Síðan lét Natalie fötin sín í litla tösku,
og lagði af stað með Bob í litla tveggja
manna bílnum hans.
Hún grét ofurlítið, þegar hú skildi við
litlu risherbergin. Þau höfðu verið henni
hamingjusamt lieimili svo lengi, hvað sem
migfrú Penbury sagði. Iíún grét ekki vegna
Beste lengur. Iiún hafði úthellt öllum sín-
um tárum, nóttina sein hún dó.
Bob skildi liví hún grét, en lézt ekki
taka eftir því hve augu hennar voru rauð
og þrútin, þegar hún kom með eigur sínar
niður af loftinu. En þegar hún hafði komið
sér þægilega fyrir í bílnum, og þau óku sam-
an gegnuin umferðina á götmium, óx henni
kjarkur. Það var næstum hátíðlegt að sitja
við hliðina á honum. Hún sat þráðbein, hélt
báðum höndum um sætið og starði fram fyr-
ir sig stórum augum.
„Hvað er að, Natalie?“ spurði hann og liló
glaðlega. „Ertu lirædd?“
Hún kingdi, eins og eitthvað stæði í henni.
„Nei, ég er ekki hrædd,“ skrökvaði hún og
bætti svo við í barnslegri einfeldni. „Eruð
þér aldrei hræddur, doktor Brad?“
„Ekki þegar ég ek bíl, svaraði liann bros-
andi. „En ég skal viðurkenna að það eru til
vissir hlutir, sem liræða mig.“
„Hvað er það, doktor Brad?“
„0 — ýmislegt. Til dæmis tilfinningin um
takmörk minnar eigin getu. Það er svo mikið
sem mig langar til að gera, — margt sem
ég verð að gera — og stundum er ég hrædd-
ur um að ég sé ekki maður til að fram-
H E IM IL IS B L A Ð I Ð
69