Heimilisblaðið - 01.03.1972, Blaðsíða 35

er hún og Natalie voru að drekka te saman
einn daginn.
„Það yrði stórkostlegt, Natalie,“ sagði
Annabel áköf. „Að komast í sjálfa verzlun-
lna gefur mögulelika til að verða sýningar-
stulka. Það er næstum ]>ví eins gott og að
vera leikkona. Þar að auki gefur það tæki-
færi til að kynnast efnuðum mönnum, inn-
kaupastjórum og jafnvel forstjórum. Ekki
einhverja venjulega, auralausa almúgamenn,
sem varla hafa efni á því að bjóða manni í
kvikmyndahús. Ein sýningarstúlkan giftist
rikum aðalsmanni fyrir ári síðan. Hann kom
111 eð móður sinni, sem var að velja sér kjóla,
°g varð hrifinn af stúlkunni. Veiztu,“ sagði
hún, mjög alvarleg og hnyklaði brýrnar,
„veiztu, að ég hef uppgötvað, að það er að-
alatriðið fyrir stúlku, sem ætlar að fá góða
stöðu, að hitta rétta menn. Menn, sem eiga
Peninga. Án þeirra er ekki mikið út úr líf-
að hafa.“
„En skiptir það þig engu máli, hvort þú
hefur áhuga á starfinu eða ekki?“
„Auðvitað. En ég vildi gjarnan sjá þá
iingu stúlku, sem ekki hefur meiri áhuga á
karlmönnum en starfinu.“
„Eg held að ég hafi ekki áhuga á karl-
mönnum," svaraði Natalie hugsi.
, Ánnabel hló. „Þessu trúi ég nú mátulega.
Areiðanlega hefur j)ú áhuga fyrir karlmönn-
11,11 —eða réttara sagt karlmanni — er það
ekki rétt, Natalié? Þeim, sem sendi þér rós-
irnar fyrir jólin.“
Natalie roðnaði. „Nei, áreiðanlega ekki.
Nða öllu heldur, ég hef séð hann nokkrum
sinnum, þegar liann hefur komið hingað á
sjúkrahúsið, en hann hefur ekki séð mig.“
„Hann er myndarlegur, ef ég man rétt.
Nða ef til vill er athyglisverður rétta orð-
ið. Hvers vegna talar þú ekki við hann, Nat-
aiie? Hann gæti útvegað þér góða stöðu,
Þegar þý ]íefm- lokið náminu.“
„Eg ætla að tala við hann. Ég fæ áreið-
ænloga að sjá hann, þegar ég útskrifast."
. að var einhver dularfull álrvörðun í rödd-
mni. Annabel leit undrandi. á hana. Það kom
einhver sérstakur persónuleiki yfir liana, þeg-
ar hún talaði um þennan unga lækni.
„Nú er hann orðinn skurðlælmir,“ hélt
i atalie áfram. „Hann er mjög duglegur. Að
niinnsta kosti segja systurnar það. Hann
vnðist eiga mikla framtíð fyrir sér.“
H E IM IL I S B L A Ð I Ð
Annabel brosti. „Kannske þið giftið ykkur
einn góðan veðurdag. Aunað eins hefur nú
skeð.“
Natalie stokkroðnaði og varð áköf. „Vertu
ekki með þessa vitleysu, Annabel. Ég hef
ekki talað við hann orð í fleiri ár.“
Það var að vísu ekki alveg satt. Ifún hafði
talað við hann í síma. Hann hafði liringt
á deildina eitt kvöldið, og spurt um líðan
sjúklings, sem hann hafði skorið upp um
daginn. Iíún hafði svarað spurningum lians
rólega og skilmerlcilega. En þegar samtalinu
var lokið, hafði hún kreist hendurnar utan
um lieyrnartækið, svo að hnúarnir hvítnuðu.
Henni varð þungt um andardráttinn og fékk
hjartslátt. „Ég hlýt að vera biluð,“ hugsaði
hún. „Ég skil ekki hvað gengur að mér. En
þegar ég byrja að vinna með honum, verð-
ur allt öðruvísi. Þetta er aðeins vegna þess
að rödd hans minnir mig á fortíðina, á
kvöldið, þegar Beste dó, og liann fékk mig
til að samþykkja að fara á munaðarleys-
ingjahælið."
Það var í lok þriðja námsárs hennar, sem
þeir hlutir gerðust, sem áttu eftir að hafa
mikil áhrif á líf þeirra þriggja, hennar, hans
og Marjorie Daws..
Natalie kom inn í eina stofuna dag nokk-
urn síðdegis og sá hann standa við rúmið,
sem var fjærst henni. Hún snarstanzaði og
horfði á hann. Þetta var í fyrsta skipti, sem
hún hafði séð hann nálægt sér í mörg ár.
Ilann var myndarlegri og alvarlegri en áð-
ur. Hann var enn mjög grannur, en hrafn-
svarta hárið var farið að grána í vöngum.
Hún sá ekki augu hans, en hún mundi hve
blá þau voru. Hún mundi líka hvernig þau
urðu, þegar hann brosti og nú brosti hann
til sjúklingsins. Stofusvstirin kom til henn-
ar og sagði lágri röddu. „Þetta er berra
Bradburn, ungi skurðlæknirinn. Er liann
ekki myndarlegur ? Ifann er eitthvað svo
rómantískur. Ifefurðu ekki frétt að frændi
hans dó nýlega og arfleiddi hann að ein-
hverjum ósköpum af peningum. En ekki nóg
með það. Um sama leyti trúlofaðist hann
auðugri stúlku, dóttur Steplian Daw, hús-
gagnaverksmiðjueigandans.. sem er víst millj-
óneri. Þetta er eins og í skáldsögu. Ég hef
heyrt að þau ætli að gifta sig í kyrrþey, eftir
fáa daga og eyða hveitibrauðsdögunum á
ferðalagi ...“ Framh.
79