Heimilisblaðið - 01.03.1972, Blaðsíða 29

sér, og ástarþrá hennar, sem hún lýsti í eld-
heitum ástarbréfum til hans, væru aðeins
kenjar, sem hún væri að skemmta sér við.
Honum liafði aldrei komið til liugar, að hún
Æ'engi eins langt og hún nú liafði gert, en
samt gat hann ekki litið á það alvarlegum
augum.
Prú Dobson kom inn og setti tebakka á
borðið. Með teinu var smurt brauð, sulta og
nokkrar súkkulaðikökur. Marjorie klappaði
saman lófunum. „Þetta lítur dásamlega íit.“
Prú Dobson gaf sér góðan tíma til þess að
athuga gest doktor Brads í laumi. „Ef það
er eitthvað á milli þeirra, get ég ekki álas-
að honum,“ hugsaði hún. „Stúlkan er reglu-
lega falleg,“ sagði hún við mann sinn á eftir.
Bob hellti tei í bollana, og meðan þau
drukku sagði liann, ekki alveg laust við
hæðni.
„Þú hefur vonandi tekið með þér einhvern
farangur í þessa pílagrímsferð þínaf1
„Auðvitað. Ég tók með mér snyrtitöskuna
mína og skartgripina. Mér datt í hug, að
það væri gott að hafa eitthvað til að selja,
þegar við hefðum enga peninga.“ Þetta sagði
hún í fullri alvöru, en þó með glettnisglampa
1 augmium.
Bob þóttist ekki taka eftir þessari athuga-
semd hennar, en hló með sjálfum sér og fann
á ný til löngunar til að taka þessa lífsglöðu
fegurðardís í arma sína. Hann vissi með
sjálfum sér, að ef hann gerði það, væri hann
glataður. Eina mögulega lausnin, til þess að
losna úr þessari klípu, var að senda Mar-
jorie beinustu leið til föðurhúsanna.
„Hvar er snyrtitaksan ?“ spurði hann.
„Ég skildi hana eftir á járnbrautarstöð-
ini. Við getum sótt hana á leiðinni til gisti-
hússins.“ hún brosti kankvíslega. „Ég neyð-
Jst vist til að búa að minnsta kosti eina nótt
1 gistihúsi. Við getum varla gift okkur í
kvöld ?‘ ‘
„Nei, — við getum alls ekki gift okkur,
Marjoríe Daw. Að minnsta kosti ekki fyrr
eo að nokkrum árum liðnum,11 svaraði hann
alvarlegur „Páðu þér meira te. Ég þarf að
tala við þig.“ Nú vissi hún að það var al-
vara, fyrst hann var farinn að ávarpa hana
með fullu nafni.
Samt var hún ákveðin í því, að alvaran
skjddi ekki fá algjörlega yfirhöndina.
„Við skulum setjast á legubekkinn,“ sagði
hún ísmeygilega. „Þá get ég kúrt í handar-
krika þínurn. Það er miklu þægilegra að tala
þannig saman.“
Hann hristi höfuðið, en gat ekki stillt sig
um að brosa. „Þú situr þar sem þú ert, og
ég stend hérna við arinhilluna.“
„Þú vilt halda þig í hæfilegri fjarlægð,“
sagði hún glaðlega, en þó var ekki laust við
að hún væri svolítið smeyk. Iíún hafði alltaf
verið dálítið hrædd við Bob, þegar hann setti
upp þennan svip, því þá var eins og allar
heimsins áhyggjur livíldu á honum.
Bob renndi hendinni eftir arinhillunni í
leit að pípunni. Þegar hann hafði kveikt í
henni fannst honum hann öruggari. Hún
veitti honum sjálfsöryggi. „Við getum ekki
gift okkur núna, Marjorie,“ sagði hánn loks-
ins. „Það væri ekki rétt gert.“
„Svei. Ég veit vel hvað þig langar til að
segja — að það væri ekki rétt gagnvart mér.
Þú álítur það ekki vera rétt, vegna þess að
ég hef alltaf haft næga peninga, en ef ég
giftist þér, hefði ég enga. En mér er fjand-
ans sama um það, Bob,“ — rödd hennar
brast — „það ert þú, sem ég vil fá.“
„Ég ætlaði að fara að segja, að það væri
ekki rétt gagnvart mér, Marjorie Daw,“
sagði hann stillilega.
Hún starði á hann, og léttur roði breidd-
ist um kinnarnar. Augun lýstu undrun. „Að
það væri ekki rétt gagnvart þér?“
Iíann tók út úr sér pípuna, hóstaði og
endurtók. „Nei, það væri ekki rétt gert gagn-
vart mér. Það myndi þýða, að ég yrði að
lifa háður öðrum fjárhagslega ennþá nokk-
ur ár. Annaðhvort það, eða að gefast upp
við að ná því takmarki að verða skurðlækn-
ir. Ég veit, að ef ég giftist þér, mun faðir
þinn ekki hafa svo mikið á móti því, þegar
allt kemur til alls. Ég hef nógu mikið sjálfs-
álit til að trúa því. Það getur verið að hann
látist vera andvígur giftingunni og lofi okk-
ur að basla í nokkra mánuði til þess að láta
þessa unglinga læra lífsreglurnar, eins og
hann mundi orða það, en áður en langt um
liði mundi hann fara að ausa í okkur pen-
ingum, undir einhverju yfirskini. Hann
kynni að finna upp á því að hafa samband
við frænda minn, sem ekki vildi vera minni
maður en faðir þinn, og senda okkur nokkr-
ar virðulegar ávísanir. A þennan hátt mund-
um við lifa á náðarbrauði þeirra árum sam-
heimilisblaðib
73