Heimilisblaðið - 01.03.1972, Blaðsíða 33

endurgreiða honum skuld sína, smátt og
smátt, eftir því sem tekjur lians leyfðu.
„Þú ert meiri heimskinginn, Bob,“ hafði
Marjorie sagt. „Ef þú heldur svona áfram,
getum við aldrei gift okkur.“ Og þá urðu
grænleitu augmi hennar afar sorgmædd, þeg-
ar hún gældi mjúklega með fingurgómunum
við hönd hans.
„Eg varaði þig við því að vera að bíða
eftir mér.‘ ‘
„En hef ég ekki beðið í löng fjögur ár,
Bob.“
„Það getur farið svo, að það verði fjögur
i viðbót og svo ennþá ein fjöfur,“ sagði hann
stríðnislega.
„Þá verð ég orðin gömul kerling.“ Hún
hló aðeins. „Það getur þá orðið gamalmenna-
brúðkaup, sem blöðin geta gert sér mat úr.
Og þá verð ég orðin gömul og ljót, svo að
Þú losnar fljótlega við mig.“
„Þú getur aldrei orðið annað en falleg,“
svaraði hann sannfærandi.
„0, elsku Bob, má ég kyssa þig fyrir
þetta.“ Hún flaug upp um hálsinn á hon-
um og augu hennar urðu vot af tárum. „Eg
hata þig,“ sagði liún — „en samt elska ég
þig svo óskaplega. Iíugsa sér að þurfa að
bíða svona lengi eftir eiginmanni.11
Hann hélt henni dálítið frá sér, augun
kipruðust saman og það strengdi á vörun-
um. „Þú veizt að ég er þess virði að bíða,
— annars myndirðu ekki gera það.“
„Herra sjálfsöruggur,“ sagði hún glettn-
islega.
Hann liristi hana, hlæjandi. „Er ég ekki
þess virði, Marjorie Daw — er ég það ekki?“
endurtók hann. Þegar hún svaraði ekki,
þrýsti hann lienni að sér og kyssti rauðar,
hjóðandi varir hennar.
Hún var orðin tuttugu og eins árs, en
ennþá sama dekurspillta, fagra og alvöru-
lausa barnið. Iíann elskaði hana takmarka-
laust, þegar hún var hjá honum. Iiann elsk-
aði lífsglaða hláturinn hennar, mjúku rödd-
Uia, seni ekki gat tilreyrt neinni veru, nema
henni. Hann elskaði ljósa hárið, sem virtist
næstum livítt í vissu ljósi, og grænleitu gáska-
fullu augun.
Hins vegar livarflaði hugur hans sjaldan
Þ1 hennar, þegar hún var fjarverandi. Hann
áleit, að það stafaði af því, að þá væri hug-
ui' hans allur við störf hans og áhugamál.
Hann var líka sannfærður um að ekkert -—
alls ekkert -— gæti haft truflandi áhrif á
huga hans í sambandi við starfið.
Þegar allt kemur til alls t-ilheyra konur
hinni alvöruminni hlið þessa lífs. Bob var
liæfilega gamaldags í skihiingi sínum á kon-
um. Þær áttu að vera til afþreyingar fyrir
manninn, áhyggjulausar, fagurskapaðar ver-
ur, sem maður gæti hallað sér að, að loknu
dagsverki.
Mannverur, sem maður skemmti sér með,
og hvíldi sig hjá, þegar maður þarfnaðist
og liefði tíma til. Bob kom það aldrei í hug,
að það væri til kona, sem vildi taka beinan
þátt í lífi hans og störfum, taka þátt í
áhyggjum hans og gleði þeirra vegna, eða
svo tengd hugarheimi hans, að hann gæti ekki
án hennar verið.
Ef Marjorie vildi bíða eftir honum ætl-
aði hann sér að kvænast henni. Samt sem
áður gerðist það, þegar hann lá í rúmi sínu
á mörkum svefns og vöku, að hann fór að
hugsa um kastaníubrúnt hár, stór, brún augu
og fölt barnsandlit. Einstæðingsstúlkan á
„Heimilinu" leitaði á huga hans, miklu oft-
ar en hann sjálfur vildi viðurkenna.
Það var eitthvað frumlegt við hana, eitt-
hvað heillandi og undarlegt. Hann hafði allt-
af á tilfinningunni, að hún vissi hvað hann
hugsaði, áður en hann sagði það. Hann liafði
einnig fundið, að liennar líf var á einhvern
óskýranlegan hátt tengt hans. Fjarstæða.
Hann var allt of sjálfstæður maður til þess
að nokkuð mark væri takandi á þessu.
Svo var það einn góðan veðurdag að bréf
kom frá forstöðukonunni, frú Goddard, varð-
andi það, að ein af stúlkunum hennar, Nat-
alie Norris, óskaði eftir að komast á sjúkra-
hús sem nemandi. Hvort hann væri fáan-
legur til að gefa henni meðmæli og leggja
henni liðsinni.
Hann svaraði því til, að það væri honum
mikil ánægja að gefa henni meðmæli við
■VVestern sjúkralnisið, og að hann skvldi tala
við forstöðukonuna sama dag. En hann hafði
ekki farið og heimsótt Natalie, þótt liann,
um leið og liann fékk bréfið, hefði ásett sér
að gera það.
Honum kom í hug að setjast beint inn 1
bílinn og aka sem leið lá til „Heimilisins“.
Nú myndi hún vera orðin þroskuð stúlka,
seytján eða átján ára.
HEIMILISBLAÐIÐ
77