Heimilisblaðið - 01.03.1972, Blaðsíða 32

Það kom reiðiglampi í augu Natalie. „Nei,
ég er ekki ástfangin af honum,“ svaraði hún
ákveðin. Hún ætlaði að halda áfram, en
Annabel vildi ekki láta hana sleppa.
„0 — víst. Ég sé það á þér. Sko, — þú
roðnar. Þú ert alveg bálskotin í honum. Ef
til vill færðu meira en rósir frá honum.
Kannske gefur hann þér koss, við og við.
Kannske ...“ Lengra komst Annabel ekki.
Með rósirnar í annari hendinni, rak Natalie
Annabel lcinnhest og strunsaði -frain hjá
henni,
Annabel stóð eftir tmdrandi og strauk eld-
rauða kinnina. „Ég lief vitað ...“ byrjaði
hún, en í því kom ein af systrunum.
„Hvað er að sjá andlitið á þér, Annabel?“
spurði hún ákveðin.
„Ekkert,“ svaraði Annabel snöggt. „Ég
hrasaði og datt á stól, systir.“
Annabel stríddi Natalie aldrei framar með
doktor Brad. Hún forðaðist að minnast á
heimsóknir hans og einnig er hún veitti því
athygli að hann var hættur að koma.
Einn mánuður leið, tveir og þrír mánuðir
liðu án þess að hann léti sjá sig. Natalie
lærði námsgreinar sínar og vann skyldustörf
sín eins og fyrr, en liún var ekki eins og
hún átti að sér lengur. Annabel, sem þótti
reglulega vænt um hana, tók greinilega eftir
þessu. Stundum var eins og dökkur skuggi
hvíldi yfir brrinum augunum, og þau fengu
annarlegan blæ — af vonbrigðum og ófull-
nægðri þrá.
„Hún er ástfangin af lækninum,“ hugsaði
Annabel. „Bannsettur þrjóturinn.“ Iíenni
fannst hann eiga að heimsækja hana öðru
hvoru. Það liefði verið allt annað, ef hún
hefði átt skyldmenni. En nú heimsótti engin
hana lengur.
Natalie geymdi bók undir rúmdýnunni.
Það var liluti af gamalli símaskrá. Annabel
botnaði ekkert í hvers vegna hún var að
geyma þetta bókarræksni, fyrr en dag einn,
er hókin datt á gólfið, þegar hún var að snúa
dýnunni og út úr bókinni féll pressuð rós.
Það var næstum heilt ár síðan doktor Brad
liafði komið í heimsókn.
Það var eiginlega ekki hans sök, að hanu
hafði hætt að heimsækja Natalie. Lífið hafði
íþyngt honum svo með vinnu og skyldum,
að hann hafði aldrei stundarfrí til þess að
bregða sér á „Heimilið“. Þegar liðnir voru
fimm mánuðir, síðan hann hafði komið þar
síðast, fór samvizkan að segja til sín. „Von-
andi er liún búin að gleyma mér,“ hugsaði
liann til að friða samvizkuna, en það dugði
ekki, því með sjálfum sér vissi liann, að
stúlkubarn eins og Natalie mundi ekki gleyma
svo auðveldlega. Ef til vill fór liami ekki,
vegna þess að hann treysti sér ekki til að
horfa í sorgmædd, brún augu hennar — sem
ekki voru lengur barnsaugu. Natalie hafði
þroskast. Það liafði gerzt ótrúleg breyting á
henni milli tveggja síðustu lieimsókna hans.
Han minntist þess nú, að hann hafði séð
hana í öðru ljósi en áður. f fyrsta sinn hafði
liarin tekið eftir kastanhibrúna litnum á
stuttu, liðuðu hári liennar, hinum fíngerðu,
kvenlegu andlitsdráttum, fallegum, rósrauð-
um vörunum, —- sem sögðu svo undarleg
orð —■. Það var alls ekki iiægt að líta á hana
sem barn lengur, og þess vegna virkaði hin
augljósa aðdáun liennar truflandi á hann.
Hann reyndi að sannfæra sjálfan sig um
að þetta væri aðeins barnsleg aðdáun. Samt
sem áður gat hann ekki vikið henni úr liuga
sér og eitthvað eirðarleysi ásótti hann allt
kvöldið. Þótt hann liáttaði gat hann ekki
sofnað. Hann gat ekki slitið liugann frá
lienni, og varð að viðurkenna fyrir sjálfum
sér, að í raun og veru væri hann farinn að
liugsa um hana sem fagra, unga stúlku.
En á daginn átti hann alltaf mjög annríkt
og var ekki að velta fyrir sér sínum eigin
málefnum. Hann var nú útlærður sérfræð-
ingur í skurðlækningum og ekki lengur kall-
aður Brad læknir, heldur herra Róbert Brad-
burn, ungur, efnilegur skurðlæknir með sí-
vaxandi álit.
Hann hafði sett upp nafnskilti sitt í Wig-
morestræti, þótt liingað til hefðu ekki marg-
ir virzt veita því athygli. Aðalstörf hans
voru margs konar skurðaðgerðir á opinber-
um sjúkrahúsum, þar sem hann hitti þekkta
sérfræðinga og náði í mikilvæg sambönd.
Fjárhagurinn var enn lieldur bágborinn, en
hann flaut þó nokkurnveginn ofaná, og einn
mesti liamingjudagur í ævi hans liafði verið
sá, þegar hann gat endursent hina ársfjórð-
ungslegu ávísun frá frænda sínum, ásamt
vinsamlegu þakkarbréfi. Hann hafði tilkynnt
frænda sínum, að framvegis þyrfti liann ekki
á lijálp hans að halda og að hann myndi
76
HEIMILISBLAÐIÐ