Heimilisblaðið - 01.03.1972, Blaðsíða 14

karlmanni tilheyrir. Það var engin ástæða
til að leika þennan skrípaleik lengur, hugs-
aði Miranda. Hann var hvort eð var að
flytja, og hún gat vel gert honum greiða í
síðasta skiptið, með því að hverfa aftur í
hið fyrra þjónustuhlutverk.
Hún liófst handa að laga til. Eftir stutta
stund fór allt að líta betud út og loks var
herbergið orðið eins snyrtilegt á að líta, eins
og það liafði verið áður fyrr. Þegar allt var
komið á sinn stað, leit liún í kring um sig,
fór upp í herbergi sitt og sótti vasa með
rósum, sem hún setti í gluggakistuna.
Þá var þessu lokið, og hún ætlaði að fara
að yfirgefa herbergið, þegar hún kom auga
á jakka, sem hékk bak við hurðina. Það vant-
aði tvo hnappa á hann. Hún hljóp inn til
sín og sótti saumakörfuna sína. Þegar hún
hafði fest tölurnar og ætlaði að fara að
hengja jakkann upp, heyrði hún þungt fóta-
tak í stiganum. Augnabliki síðar opnuðust
dyrnar og David kom inn.
Hann horfði öskureiður á litlu veruna í
ljósrauðu náttfötunum.
„Má ég spyrja, hvað eruð þér að gera
hér,“ spurði hann hörkulega.
Miranda roðnaði. Svona framkoma fannst
henni óþolandi. Svo var eins og rödd Polly
hljómaði fyrir eyrum hennar. „Páðu hann
til að veita þér athygli.“ Hún tók í sig kjark,
stakk höndunum í vasana, með ögrandi svip
og settist í stól.
„Ég er hér til að eyðileggja mannorð
mitt,“ sagði hún glettnislega. „Þér eruð bú-
inn að glata allri virðingu fyrir mér, án
nokkurrar ástæðu. Þess vegna datt mér í
hug að fara hingað inn, svo að þér hefðuð
eitthvað til að ergja yður yfir.“
Hörkudrættirnir um munn hans urðu enn
sterkari og hann roðnaði af reiði.
„Viljið þér vera svo vmsemlegar að hypja
yður héðan,“ hvæsti hann.
Miranda varð skelkuð, en lieppnaðist þó
að láta líta svo út, sem kún væri undrandi.
„Eigið þér vindling,“ spurði hún vin-
gjarnlega.
„Ætlið þér að fara af s.jálfsdáðum, eða á
ég að kasta yður út,“ spurði hann.
„Uss. Gerið ekki svona mikinn hávaða.
Hugsið yður ef pabbi hevrði til yðar,“ sagði
hún hæðnislega og hló.
Hún leit í kringum sig, gekk síðan að ar-
inhilluimi, tók vindling úr pakka, kveikti í
honum og settist aftur í stólinn.
„Ég ætla að reykja þennan vindling —
það var til þess, sem ég kom, jafnvel þótt
ég særi hégómagirnd yðar með að viður-
kenna það, herra Armstrong. Svo skal ég
fara, því að ég finn að ég er ekki velkominn
gestur.“
David hafði staðið í sömu sporum og liorft
þungbúinn á hana. Svo rétti hann snöggt
fram hendina, þreif vindlinginn af henni
og lienti honum í arininn. Svo varð þögn.
„Ég gef yður — þér fáið tvær mínútur
til þess að koma yður liéðan út,“ sagði hann
ógnandi.
Það lá við að hjarta Miröndu hætti að
slá, en samt tókst henni að lialda ró sinni.
„Ég fer, þegar það hentar mér,“ sagði
hún ákveðin. „Og það getið þér ekki hindr-
að mig í að gera.“
„Við skulum sjá til.“
Djúp þögn ríkti milli þeirra. Ekkert hljóð
lieyrðist, nema hraður andardráttur þeirra
beggja og tifið í klukkunni. Miröndu fannst
hjarta sitt slá svo hratt, að David hlyti að
heyra það. Hann stóð enn í sömu sporum
— og nú sló klukkan.
Miranda stóð á fætur og gekk áleiðis til
dyranna. En þegar hún ætlaði að fara að
opna þær, greip David um axlir li'ennar,
sneri henni við, faðmaði hana að sér og
þakti andlit hennar og liáls með kossum.
Allt baráttuþrek hennar hvarf. Hún varð
máttlaus í hnjánum, fölnaði, og lá hálf mátt-
vana í örmum lians. Ifann liorfði niður á
andlit liennar, sem lá upp við brjóst hans
og varð hálf skelkaður.
„Miranda. Iívað er að, Miranda?“ Iiann
hristi hana blíðlega og þá opnaði hún aug-
un og brast í grát.
„Miranda,“ hvíslaði hann angurvær. „Get-
ur þú fyrirgefið mér. Vertu ekki að gráta
— ég get ekki afborið það. Ég elska þig og
vil ekki sjá þig gráta.“
Ekki hennar dvínaði smátt og smátt.
„Ég kom aðeins til þess að laga til,“
snökkti liún. „Fyrst þú — þú ert að fara,
þá var það sama hvort þér líkaði það eða
ekki.“
„Ástin mín,“ sagði hann og skellililó. „Ég
var aðeins að stríða þér, Miranda. Ég vildi
58
HEIMILIFBLAÐIÐ