Heimilisblaðið - 01.03.1972, Qupperneq 16

— þau staðnæmast við hann. Það liggur við
að hjarta hans hætti að slá, og bíði. Hvað
ætlar hún að segja við hann?
Augnabliki síðar stendur hún hjá honum.
„0, herra Doularque,“ segir hún, „lítið á
þennan reikning X 796. Hann sýnir inn-
eign upp á kr. 8,25, en viðskiptavinurinn
skrifar að samkvæmt reikningi hans . . .“
Raoul þorir ekki að horfa í hin ljómandi
augu, sem nú hvíla spyrjandi á honum.
Hann beygir höfuðið yfir pappírana, eins
og öll athygli hans beinist að þeim. En hugs-
anir lians smiast um allt, annað.
„Ó, hvað þú ert fögur,“ langar hann mest
til að segja. „Eg elska þig.“ En hann segir
ekkert. Iiann þorir það ekki, því hann ótt-
ast að hún muni aðeins hlæja að lionum, og
svo gæti forstjórinn, frændi hennar, frétt
þetta, og hreinlega rekið hann. Nei, þetta
var aJveg vonlaust. Og þessi viðskiptavinur
var honum einskisvirði í augnablikinu.
„Iívernig á ég að leiðrétta þetta ósam-
ræmi, herra Doularque?“
„Þér verðið að skrifa viðskiptavininum
og senda honum afrit af viðskiptareikningi
lians. Gjörið þér svo vel, ungfrú.“
Hún ætlaði að fara að ganga burt, þegar
Raoul varð allt í einu svo kjarkmikill að
sgeja:
„Ungfrú. Það er eitt, sem ég vildi gjarn-
an spyrja yður um. Það er viðvíkjandi ...
nei, við skulum láta það bíða þangað til
síðar.“
Þegar hann tók eftir undrun hennar og
ofurlitlu stríðnisbrosi, bölvaði hann í hug-
anum uppburðarleysi sínu. I einliverju fáti
tóku orðin að streyma fram úr honum.
„Fyrst þér eruð nú á annað borð hérna
hjá mér, vil ég leyfa mér að spyrja yður,
hvort þér í dag eða einhvern daginn, sem
])ér getið valið sjálf, vilduð koma út með
mér eftir skrifstofutíma og drekka te, og
svo á eftir koma með mér í leikhúss — eða
á tónleika ... ? Ég veit þér hafið yndi af
tónlist/1
„Ég þakka fyrir. Eg skal athuga þetta
og gefa yður svar á morgun. Yerið þér sæl-
ir, herra Doularque.“
Nú, ekki tókst nii þetta, liugsaði liann von-
svikinn. Pyrst hún sagði ekki já strax, bend-
ir það greinilega til þess, að hún vill þetta
ekki. Nú segir hún áreiðanlega frænda sín-
um þetta og hann verður hinn versti. Þetta
er lagleg klípa, sem ég hef komið mér í. Mér
hefði verið nær að halda kjafti.
Nú þorir Rauol alls ekki að líta í áttina,
þar sem ungfrú Pierette situr. Hann er bæði
hræddur og vonsvikinn. Hann fer að ham-
ast við bréfaskriftir, eins og hann eigi lífið
að leysa.
„Herra Doularque. Forstjórinn óskar eftir
að tala við yður.“
Það er ein af yngstu skrifstofustúlkunum,
sem kemur með þessi skilaboð.
Raoul verður ógurlega taugaóstyrkur.
Hvað boðuðu þessi skilaboð? Forstjórinn
kallar yfirleitt aldrei starfsfólk inn til sín
síðdegis, því þá er hann venjulega mjög öhn-
um kafinn. En allur ótti Raouls hverfur eins
og dögg fyrir sólu, þegar hann sér liið vin-
gjarnlega bros forstjórans.
„Féið yður sæti, Dolarque. Ég sendi boð
eftir yður til þess að biðja yður að gera
mér greiða. Þannig stendur á, að ég á stúku
í leikhúsinu. Viljið þér fá aðgöngumiðann
minn og fara þangað með frænku minni,
ungfrú Pierette Dorsale, þar sem ég get ekki
komið því við að fara sjálfur?“
„Kærar þakkir, herra forstjóri ... I
kvöld . . .“
„Ég leitaði til yðar, vegna þess að ég þekki
yður sem kurteisan ungan mann, með fágaða
framkomu og ber traust til yðar. Samkvæm-
isklæðnaður er áskilinn. Ég er yður mjög
þakklátur fyrir að gera mér þennan greiða.
Ég læt frænku mína vita um þetta. Hún
mun hitta yður við leikhúsið.“
Svo þetta var þá ástæðan til þess að ung-
frú Pierette hafði ekki getað farið út með
honum. Allar áhyggjur Raouls voru þar með
úr sögunni. Ungfrú Pierette leit upp, þegar
hann gekk til sætis síns. Iíann brosti — og
hún — hvílík liamingja — hún brosti á móti.
Leilthúsið var troðfullt. I stúkunum sat
prúðbúið fólk, brosandi og talandi fólk. Efn-
isskráin var fjölbreytt. Svo að segja voru
allir leikhúsgestir ungt fólk, en orsökin til
þess var sú, að eitt af atriðum kvöldsins var
verðlaunakeppni. Fallegasta ,,parið“ átti að
hljóta verðlaun, en þau voru ókeypis brúð-
kaupsferð.
Nú kom stjórnandinn fram fyrir tjaldið.
60
HEIMILISBLAÐIÐ