Heimilisblaðið - 01.03.1972, Blaðsíða 10

Ljúflynda sfúlkan
SMÁSAGA EFTIR MARY HOWARD
Miranda Dui’ant var ein af þeirn ungu
stúlkum, sem allir sögðu, að verða mundi
ágæt eiginkona og móðir. Nú var Miranda,
tuttugu og fjögurra ára, og enn ógift, og
ekki útlit fyrir að slíkt gerðist á næstunni.
Það var ekki vegna þess, að liún um-
gengist ekki unga menn, og ekki heldur vegna
þess að hún væri ekki álitleg. Hún bjó lijá
foreldrum sínum, og faðir hennar var skóla-
stjóri við stóran heimavistarskóla í Devon-
shire, svo að hún hafði tækifæri til að um-
gangast kennarana, vini þeirra, nemendurn-
ar og skvldmenni þeirra. ITún var lagleg,
með brún augu og dálítið feimnisleg. En hún
hafði einn ókost, sem hiui auðvitað gerði sér
ekki grein fyrir sjálf. Iiún var of mömmu-
leg. Þannig var hún í framkomu við hverja
einustu manneskju, sem hún kynntist, og
afleiðingin varð sú, að allir, jafnt minnstu
skóladrengirnir sem virðulegustu kennararn-
ir, þáðu aðstoð hennar, en skiptu sér að öðru
leyti ekkert af lienni.
Bezta vinkona hennar, Polly James, gift-
ist þegar hún var tvítug. Þegar liún var
nítján ára hafði hún verið triilofuð fimm
sinnum, síðast Dick Marlowe. Hún sleit
þeirri trúlofun eitt laugardagskvöld og sagði,
að hann rændi hana frjálsræði sínu, en dag-
inn eftir fannst henni hún ekki geta lifað
án hans og á sunnudagskvöldið hringdi hún
til hans, til þess að segja honum það. A mið-
þoku, og hún greindi ekki framar fagurt
landslagið. Það eina, sem augu liennar
greindu, voru rauðu klappirnar við strönd-
ina. Þær voru dökkrauðar, eins og litaðar
blóði.
Angistin nísti sál hennar. Var það mögu-
legt að maður gæti dáið vegna ástar ? Saga
Dautets endaði sem sagt ekki með hjóna-
bandi, eins og lesið hafði verið fyrir liana,
heldur með sjálfsmorði.
Svo hrópaði hún upp af öllum lífs og sál-
vikudag var hún orðin frii Polly Marlowe.
Miranda dáðist ákaflega að Polly, en jafn-
framt öfundaði hún þessa vinkonu sína af
þeim töfrum, sem hún hafði á karlkynið.
ITún lék sér bókstaflega að þeim, sýndi þeim
ókurteisi, fór á dansleik með einum, þótt liún
hefði lofað að fara í leikliúsið með öðrum,
en þeir virtust aldrei móðgast af því. Mir-
anda mundi aldrei liafa þorað að koma þann-
ig fram. Ilún var óendanlega þakklát, ef
einhver sýdi lienni minnstu athygli.
Henni liafði aldrei komið til hugar, að
fara að dæmi Pollyar og reyna að krækja
sér í eiginmann, fyrr en Davíð Armstrong
kom í Greyhurstskólann. Hann kenndi í mið-
skólanum og var ókvæntur. En þar sem erfitt
var að fá húsnæði í bænum, hafði doktor
Durant, boðið lionum að búa í skólanum,
fyrst um sinn. Miranda varð ástfangin af
honum við fyrstu sýn.
Davíð var hár og dökkhærður, með dálítið
kuldalega drætti kringum mmminn, en. þeg-
ar hann brosti, varð liann sérstaklega aðlað-
andi. Hann var mjög þóttafullur og las
ósköpin öll.
Þegar Miranda, af tilviljun, fór að tala
um Swinburne, liló hann hátt.
„Hugsa sér, að þér skuluð lesa hann, ung-
frú Durant,“ sagði hann. „Þegar ég sé yður
sitja liérna og sauma get ég ekki hugsað mér
arkröftum: „Herra Guimbelet. Herra Guim-
belet.“
Þegar hann kom, gekk hún á móti honum
með útréttar hendurnar og sagði:
„Nei. Nei. Þú mátt ekki fara frá mér. Ég
get alls ekki lifað án þín.“
Hann kraup á kné fyrir framan hana,
þakti hendur hennar með kossum og hvísl-
aði:
„Þannig átti ég að finna hamingjuna.“
54
HEIMILISBLAÐIÐ