Heimilisblaðið - 01.03.1972, Blaðsíða 31

vegna hún hefði þetta starf efst í huga. Það
leyndarmál geymdi hún í hjarta sínu. Fyrstu
arm kom henni aldrei í hug, að húu væri
ástfangin af doktor Brad. Eldii ástfangin í
venjulegum skihiingi. Hún tilbað iiann, hann
var hetjan hennar, ems konar guð, sem hún
leit upp til.
Pyrstu tvö árm sá liún hann aðeins af
°g til. Af einhverjum ástæðum fóru þau bæði
bjá sér, þegar þau hittust. Natalie þráði að
segja honum svo margt — frá öllu, sem hafði
gerzt frá því þau hittust síðast og frá hugs-
uiium sínum og draumum.
En þegar hann loksins kom, gat hún ekki
sagt nema kjánalegar samhengislausar setn-
ingar, um hversdagslega hluti, sem hvorugt
þeirra hafði áhuga á.
En þegar hann var farinn, kastaði liúu
sér upp í rúmið sitt og barðist við grátinn,
vegna þess liversu barnalega og kjánalega
hún hafði hagað sér. Hún, sem hafði hugsað
sér að segja honum svo margt merkilegt og
skemmtilegt.
Hún var eklti hlédræg innan' um hin- börn-
m og átti í engum vandræðum með að tala
við forstöðukonuna og hjúkrunarkonurnar,
en frannni fyrir honum missti hún bæði
kjark og mál.
Bob var einnig vandræðalegur með henni,
því hann vissi lireint ekki um hvað hann átti
að tala við hana. Auðvitað grunaði hann
ekki um hinn ástríðufulla áhuga hennar á
bonum, og öllu því er snerti líf hans og starf.
Hann vissi að henni geðjaðist vel að hon-
um. Það gat hann lesið úr stóru, brúnu aug-
nnum hennar, sem horfðu á hann með að-
dáun og áhuga.
Undarlegt barn, var hann vanur að hugsa
með sjálfum sér. Það verður gaman að sjá
hvað úr henni verður.
Rétt fyrir jólin hafði hann komið með
storan rósavönd lianda henni. Honum flaug
strax í hug að hún hefði búizt við einhverju
öðru, því hún stóð þögul, með vöndinn í
fanginu og starði á rósirnar. Var það ef til
vill heimskulegt að vera að færa fimmtán
ára stúlku blóm? Hún hefði sjálfsagt held-
Ur viljað fá súkkulaði, ávexti eða kökur. En
bann hafði keypt rósir til að senda Marjorie,
Sem var í borginni að verzla og hafði hon-
uru þá skyndilega dottið Natalie í liug.
uEg verð að lieimsækja barnið fyrir jól-
heimilisblaðið
in,“ liafði liann liugsað. „Ef til vill verður
hún glöð, ef ég færi henni blóm.“
„Eru þau handa mér,“ spurði Natalie loks.
Það var út af fyrir sig kjánalegt að spyrja
um það, þegar liann var nýbúinn að rétta
henni þau.
„Ég —■ ég hélt að þér þætti kannski vænt
um að fá blóm. En ef þú vilt heldur fá eitt-
hvað annað, súkkulaði eða ...“
„Nei, nei,“ næstum hvíslaði hún, sneri sér
snögglega • frá honum með rósirnar á arm-
inum og gekk út að glugganum. Iíann vissi
ekki livað hann átti að gera. Iiann fann að
hún var æst, en hvers vegna gat hann eklri
skilið. Ilann ræskti sig og sagði:
„Heyrðu. Ég kem á morgun eða hinn dag-
inn og færi þér þá nokkrar bækur.“
„Ég vil ekki fá neitt annað en þessi blóm.“
Hann gekk til hennar og lagði hendurnar
á axlir hennar.
„Natalie, —- hvers vegna ertu að gráta?“
„Ó, þau eru svo falleg. Ég •—• ég hafði
aldrei búizt við að þér munduð færa mér
þetta. Það er svo yfirdrifið.“
Iiann varð enn vandræðalegri. „Mér ■—
mér datt þetta skyndilega í hug ...“ Hann
var næstum búinn að segja: „Af því að ég
færði Marjorie rósir ...“, en af einhverjum
ástæðum gerði hann það ekki, án þess að
gera sér grein fyrir hvers vegna. I þess stað
sagði liann:
„Ég gekk fram hjá blómabúð og kom í hug
að þau mundu gleðja þig.“
„Ég mun aldrei gleyma þessu, doktor
Brad,“ sagði him lágt.
„O-jú, Natalie," sagði hann og hló við.
„Þú gleymir þessum blómum. Það er einn
kosturinn við þetta líf — að geta gleymt.
Bráðlega verður þú fullvaxin stúlka, og eign-
ast vini á þínum aldri, sem færa þér blóm.
Blóm, sem þú munt gleðjast miklu meira yfir
en mínum.“
„Nei, það mun aldrei verða. Aldrei.“
Annabel liitti hana á ganginum rétt á eftir
og fór að stríða henni. „Iiamingjan góða.
Hver hefur gefið þér þessar rósir, Natalie?
Hefurðu eignast aðdáanda?“
Natalie aðeins brosti.
„Hver er það,“ hélt Annabel áfram. „Það
er þó ekki myndarlegi ungi læknirinn, sem
hefur heimsótt þig öðru hvoru? Ertu hrifin
af honum? Það held ég að ekki sé heppilegt.“
75