Heimilisblaðið - 01.03.1972, Blaðsíða 30

an, og ég hefði það ekki á tilfinningunni
að standa á eigin fótum. Ég liata það að vera
háður náðarbrauði annara. Ég hef hatað
fjárhagsaðstoð frænda míns alla tíð en ég
hef tekið á móti henni, til þess að ná settu
marki. Aður en langt um líður get ég farið
að afþakka náðarbrauðið, en ef ég giftist
þér, er ég tilneyddur að taka á móti því.
Þú veizt, að ég elska þig, Marjorie, en ekki
nógu mikið til að fórna sjálfsvirðingu
minni.“
Hann var orðinn skjálfraddaður og sneri
sér að arninum, ehis og til þess að slá úr
pípunni, en það gerði hann vegna þess, að
hann vildi forðast að horfa framan í hana
á þessu augnabliki. Iíann vissi ekki hvernig
liún mundi bregðast við þessari ræðu og
hvað hann mundi gera, ef hún færi að gráta.
Hann hafði ekki sérlega mikla reynslu eða
þekkingu á tilfinningalífi kvenna, og þótt
hann liti naumast á Marjorie sem konu enn-
þá, var hann smeykur.
Iíún kom honum gjörsamlega á óvart.
Skyndilega vöfðust tveir mjúkir armar um
herðar lians og hlýjar, mjúkar varir kysstu
hann á hnakkann.
„Ég skil þig, elskan,“ sagði hún og kjökr-
aði lágt.. „Þakka þér fyrir að þú sagðir mér
þetta.‘ ‘
Hann sneri sér undrandi að henni. „Skil-
ur þú mig virkilega, Marjorie ?‘1
Ilún kinkaði kolli hátíðlega. „Já, Bob. Ég
— ég hef alltaf vitað þetta ... en þú komst
eins og prins í ævintýri og ég ... ég elska
þig, Bob,“ sagði hún einlæglega. Það voru
tár í augum hennar og þau byrjuðu að
lirynja niður kinnarnar. „Ég skal vera góð
og fara heim. Ég skal gera hvað sem þú vilt,
...“ Hún dró þungt andann. „Bf þú lofar
að elska mig ofurlítið, þegar þú ert orðinn
frægur.1 ‘
Nú brauzt gráturinn út. Hún gat ekki
stillt sig lengur. Hálfhlæjandi, iiálfstynjandi
tók liann hana í faðm sér og þrýsti henni
að sér meðan hann kyssti tárin af augum
hennar og kinnum.
„Ég elska þig, Marjorie,“ livíslaði hann,
„og einn góðan veðurdag kem ég til þín og
bið þig í fyllstu alvöru að giftast mér. En
það geta liðið nokltur ár þangað til. Ég get
ekki vitað hvað kann að gerast á þeim árum,
og ef til vill verðurðu búin að gleyma mér,
þegar þar að kemur.“
Hún leit upp til lians, Ijómandi hamingju-
augum, sem lýstu í senn undrun, fögnuði og
ást.
„Það geri ég ekki. Ég skal bíða þín, Bob.
Ég skal bíða, — endalaust."
Prú Dobson kom inn til Natalie til þess að
slökkva ljósið og vita, hvort hana vantaði
nokkuð, áður en hún færi að sofa.
„Hann ætlar með ungu stúlkuna í leik-
húsið,“ sagði hún við Natalie. „Og á eftii'
fer hún heim til sín með næturlestinni.“
„O ...“ svaraði Natalie aðeins, en húh
fann að sér létti. Hana langaði til að grúfa
höfuðið niður í koddann og gráta. Nú hlaut
allt að vera í lagi.
Þegar Natalie leit til baka til þeirra ára,
er hún dvalldi á Ungliiigaheimilinu, varð
hún að viðurkenna, að þau liöfðu ekki verið
eins slæm og hún hafði ímyndað sér. Hún
hafði verið hrædd um að forstöðukonan væri
enn verri en ungfrú Penbury, en hún reynd-
ist vinsamleg kona, milli fertugs og fimmtugs,
sem þrátt fyrir mikið annríki hafði alltaf
tíma til að fylgjast með börnunum.
Þegar feimnin og tortryggnin minnkaði
hjá Natalie, eignaðist hún margar vinkonur.
Bezta vinkona hennar var stúlka, sem hét
Annabel Mankin, og var á sextánda ári.
Annabel var dökk yfirlitum, fjörmikil og
fyndin, en hafði þrátt fyrir það gert sér
grein fyrir hinum erfiðu lífskjörum þeirra.
Hún var há, velvaxin og hafði þegar ákveðið
að verða leikkona, eða að minnsta kosti fyr-
irsæta. Hún hló, þegar Natalie trúði henni
fyrir því að hana langaði til að verða hjúkr-
unarkona.
„Þú ert eitthvað skritin,“ sagði hún. „Það
verður ekkert annað en strit án gleði og
tækifæra og illa borgað. Nei, leiksviðið —
það er nú eitthvað annað. Leikkonur eru
dáðar og lifa lúxuslífi. Sjá og sigra og lifa
lífinu, það er það sem ég vil. Það er svo
fábreytilegt líf á sjúkrahúsunum. Yilt þii
ekki reyna líka við leiklistina. Þú munt ekki
líta sem verst út, þegar þú þroskast.“
Natalie roðnaði. „Hættu þessu röfli, Ann.
Mig langar ekki til að leika, og ég ætla mér
að verða dugleg hjúkrunarkona. Hún sagði
hvorki Annabel, né neinni annari, livers
74
HEIMILISELAÐIÐ