Heimilisblaðið - 01.03.1972, Blaðsíða 34

Hvernig var liún ? Áreiðanlega mikið
breytt frá litlu, horuðu stúlkunni í svörtu
uliarsokkununi með óásjálegu löngu flétturn-
ar. Hún liafði verið mikið breytt, þegar hann
sá liana síðast, fyrir tveim árum síðan. Hún
hafði verið ótrúlega mikið breytt, og m. a.
búin að láta klippa af sér flétturuar. Ef til
vill var þetta ástæðan til þess að Bob frest-
aði alltaf að heimsækja Natalie, þangað til
það var orðið of seint.
Þegar hann loksins hafði ákveðið sig, hafði
Natalie flutt frá „Heimilinu“ og byrjað að
vinna á sjúkrahúsinu —1 og Bob vissi það
vel, að það hæfði ekki ungum skurðlæknum
að liafa kmmingsskap við hjúkrunarnema.
Dag nokkurn rakst hann á hana af tilviljun
og þá gat hann auðvitað spurt hana, livernig
gengi og hvernig henni líkaði starfið.
Síðan liðu næstum þrjú ár, þar til liann
hitti hana aftur og þá undir mjög sorgleg-
um kringumstæðum. Bob ætlaði varla að
þekkja hana aftur, svo fjarri hafði liún ver-
ið huga hans um langan tíma.
Samt var það ekki satt. Hann varð að við-
urkenna, að í livert skipti og hann gekk inn
í sjúkrahúsið, svipaðist hann ósjálfrátt um
eftir henni og fór jafnan vonsvikinn lieim.
Natalie liafði vonast til þess að hann heim-
sækti hana, áður en hún færi frá „Heimil-
inu“. Ilún hafði hugsað sér að hann kæmi
sjálfur og svaraði bréfi forstöðukonunnar.
Og þegar hann kom eltki, hafði hún lokað
sig inni og grátið allt kvöldið. Hún hafði
verið svo sannfærð um, að hann mundi koma
og óska henni til hamingju með hið nýja líf,
sem hún var að hefja.
Annabel fór af „Heimilinu“ um sama
leyti. En leið hermar lá ekki til leiksviðsins.
Hún komst að sem nemandi í kjólasaumi.
Síðasta kvöldið skreið Annabel upp í rúmið
til Natalie og þar trúðu þær hvor annari
fyrir framtíðardraumum sínum.
„Ert þú hrædd, Annabel?“ spurði Natalie.
„Dálítið. Þegar ég hugsa til þess að vera
alein. Bera ábyrgð á mér sjálf og vinna fyrir
mér. Það hefur ekki verið slæmt að vera
hér. Finnst þér það?“
„Nei, síður en svo. Mér hefur þótt gott
að vera hér.“
„Undarlegt,“ sagði Annabel „Nú hata ég
þá tilhugsun að þurfa að fara héðan“
„Það geri ég líka.“
„Það er leiðinlegt að við skulum þurfa að
skilja, Natalie. Við skulum halda áfram að
vera vinir. Er það ekki?“
„Jú, við skulum vera vinir. Ég veit að við
munum lialda áfram að vera það.“
„Þú ert furðuleg. Það er næstum eins og
þú finnir á þér áður en lilutirnir gerast.
Mamma spáði í kaffikorg. Og ég man eftir
því, að einu sinni féll hún í trans og þá varð
ég hrædd. Langar þig ekki til þess að geta
séð inn í framtíðina?“
„Ég veit það ekki. Ef til vill er bezt að
geta það ekki.“ Ósjálfrátt titraði röddin dá-
lítið, er hún sagði þetta.
„Er nokkuð að, Natalie,“ hvíslaði Anna-
bel. „Þú ert svo hljóð allt í einu. Mér þykir
gaman að gera mér í hugarlund livað eigi
eftir að koma fyrir okkuv — finnst þér það
ekki? Ef til vill verð ég mikil leikona, eða
fræg tízkusýningarstúlka, eða ég dúsi í kjóla-
saumastofunni til æviloka. Það getur líka
skeð að ég giftist milljónamæringi.“ Húu
smátísti af hlátri. „Hugsar þú aldrei um
giftingu, Natalie?“
„Nei.“
„Vitleysa. Ég er viss um að j)ú gerir það.“
Hin hvíslandi rödd Annabel varð áköf. „All-
ar stúlkur liugsa um giftingu. Það hlýt.ur að
vera gaman að vera ástfangin. Heldur þú
ekki að þú eigir eftir að verða ástfangin.“
„Það get ég ekki hugsað mér.“ Annabel
liélt áfram að tala, en Natalie svaraði iit í
hött. Löngu eftir að Annabel var farin í
sitt rúm, rann það loks upp fyrir henni að
hún hafði lengi verið ástfangin. Allt frá því
að hún var fjórtán ára, hafði hún verið ást-
fangin af Bob Bradburn.
Natalie kunni vel við störfin á sjúkrahús-
inu. I fyrstu höfðu þau ekki verið sérlega
skemtileg, mikil vinna og margs konar skyld-
ur, fáar frístundir til hvíldar eða skemmt-
unar. Það síðastnefnda skipti ekki svo miklu
máli fyrir Natallie, því hún átti fáa vini.
Samt liitti hún Annabel öðru hvoru, og þær
nutu samvistanna ágætlega.
Annabel hafði von um að losna af sauma-
stofunni og fá starf í verzluninni, strax og
tækifæri gæfist. „Herra Garson hefur lofað
mér því, að ef ég gæti grennt mig ofurlítið,
skyldi hann lofa mér að reyna mig sem sýn-
ingarstúlku,“ sagði hún með nokkru stolti,
78
HEIMILISBLAÐIÐ