Heimilisblaðið - 01.03.1972, Blaðsíða 18

Ormurinn í bláberinu
„Svei attan!“ sagði Helga.
„En sá viðbjóður," sagði Sigga.
„Hvað er það?“ sagði fullorðin systir
þeirra.
„Það er ormur,“ sagði Helga.
„Á bláberinu,“ sagði Sigga.
„Drepið liann þá,“ sagði Björn litli.
„Hvaða læti ex-u þetta út úr einum smá-
ormi!“ sagði fullorðna systirin með noklc-
urri þykkju.
„Já, þegar við fóx-um að hreinsa bléberin
...“ sagði Ilelga.
„Þá skreið hann út úr því stærsta,“ hélt
Sigga áfram sögimni.
„Og hefði nú einhver étið bláberið/‘ sagði
Helga enn.
„Nú, þá hefði hann étið yrmlinginn með,“
sagði Sigga.
„Nú, og hvað um það?“ sagði Björn litli.
„Að éta orm, hvað hugsið þið!“ sagði
Helga.
„Og bíta hann í sundur!“ sagði Sigga.
„Ilvað sýnist ykkur!“ sagði Björn litli
og hló við.
„Nú er hann að skríða á borðinu,“ sagði
Helga.
„Æ, blásið þið honum burt,“ sagði full-
orðxia systirin.
„Merjið þið hann með fóttuium,“ sagði
Björn litli glottandi.
En IJelga tók lyngblað og sópaði ormin-
um á það með varúð og bar hann út í garð-
inn. Þá sá Sigga að spörfugl sat á skíðgarð-
inum og horfði í vígahug á orminn. Hún
tók þá blaðið með orminum á og bar það
út í skóg og faldi þar undir bláberjarunni.
Fuglvargurinn gat nú ekki fundið fylgsni
yrmlingsins.
Hvað verður nú fleira sagt um veslings
bláberjaorminn ? Ilvað mundi vera sögulegt
við svona grey? Hver mundi vilja búa í svo
hressandi, ilmandi, rósleitu smáhúsi úti í
skógarkyrrðinni innan um blóm og grænt
lauf ?
Nú var kominn tími til miðdagsverðar og
nú borðuðu þau öll bláber með rjóma.
„Hnigaðu ekki of miklum sykri á, Bjössi,“
sagði fullorðna systirin. En diskur Björns
lit.la var eins og snjóskafl á vetrardegi, en
sæist á eitthvað bláleitt udir.
Eftir máltíðina sagði fullorðna systirin:
„Nú höfum við lokið öllum bláberjunum og
höfum ekkert skilið eftir til vetrarins. Eg
vildi, að við ættum tvær körfur fullar af
nýjum berjum. Þau gætum við hreinsað í
kvöld og soðið á morgun og borðað svo
seinna pönnukökur með bláberjasætu!“
„Komdu, við skulum fara út í skóg og
tína ber,“ sagði Helga. „Já, það skulum við
gera,“ sagði Sigga. „Þú tekur gulu körf-
una, en ég tek þá grænu.“
„Villist þið nú ekki og komið þig aftur
fyrir kvöldið!“ sagði fullorðna systirin.
„Eg bið að heilsa bláberjaorminum,“ sagði
Björn litli í ertni. „Ef ég hitti hann aftur,
þá mundi ég telja mér heiður að éta hann
upp til agua.“
Nú fóru þær Helga og Sigga út í skóg.
Þar var nú ekki ljótt að vera! Gangan var
þó erfið. Urðu þær að klifra yfir fallna
trjástofna og smeygja sér gegnum runnana
og berjast við mýflugurnár. En livað gerði
það til! Þær voru stuttklæddar, telpurnar og
skilaði vel áfram og fóru æ lengra og lengra
inn í skóginn.
Ilér var nóg af krækiberjum og hrúta-
berjum og öðrum berjum, en lítið af blá-
berjum.
Telpurnar gengu nú lengra og lengra og
komu loks að stórum skógi úr bláberjalyngi,
þótt ótrúlegt megi þykja. Ilér liafði skógur-
inn, brunnið óður, en nú ýar þar hver blá-
berjarunnurinn af öðrum, svo langt sem
augað evgði, og voru alþaktir fögrum, full-
þroskuðum berjum. Slíka berjamergð höfðu
þær aldrei séð fyrr, telpurnar. Ilelga tíndi
og Sigga tíndi, og báðar átu. Innan skajnms
voru körfurnar fullar. „Nú skulum við fara
lieim,“ sagði Sigga. „Nei, við skulum tína
meira,“ sagði Helga. ..Nú settu þær frá sér
körfurnar og fóru ' að tína í svuntu sína.
En þess var ekki laligt að bíða, að þær vrðu
fullar.
„Nú skulum við fara heim,“ sagði Helga.
„Já, nii er víst bezt að halda heim á leið,“
sagði Sigga.
62
HEIMILISBLAÐIÐ