Heimilisblaðið - 01.03.1972, Blaðsíða 24

NATALIA
Framlialdssaga eftir JENNYFEB AMES
„Svolítið óaðlaðandi, held ég,“ svaraði
hann með daufu brosi. „Iienni liefði áreið-
anlega tekist að fá þig til að fallast á að
fara á barnaheimilið, hefði hún verið meira
aðlaðandi.' ‘
„Bn ég vil það ekki,“ svaraði stúlkan al-
varlega. „Barnaheimili er þvhigmiarstofnun,
og ég þoli ekki þvingmi. Eg er fjórtán ára,
og ég get séð um mig sjálf.“ Hún sagði þetta
með svo ákveðnu sjálfsöryggi, að bláu aug-
un hans dökknuðu af hreinni meðaumkun.
„Auðvitað geturðu séð um þig sjálf,“ svar-
aði hann rólega. „Bn heldur þú að það sé
hyggilegt að byrja að vinna fyrir sér, aðems
fjórtán ára gömulf1
„Einhverntíma verður maður að byrja.
Hvers vegna skildi ég ekki gera það nú?“
Hann stakk liöndunum í vasana og horfði
rannsakandi á hana. „En hvað yrði þá um
menntun þína??“
Hún varð hugsi. „Eg hef að sjálfsögðu ekk-
ert á móti því að ganga í skóla. Það stóð til
að ég fengi ókeypis kennslu í ár, en það
stendur ekki lengur til boða.“
„Á barnaheimilinu getur þú lialdið áfram
námi. Farir þú að vinna fyrir þér núna verð-
ur ekkert úr námi. Þú stendur í nýlenduvöru-
verzluninni eða einhverri annari búð það sem
eftir er ævinnar. Það er þess vegna sem mér
finnst að þú eigir að fallast á tillögu ungfrú
Penbury, jafnvel þótt þér geðjist ekki að
henni.‘ ‘
Natalie virtist ætla að fallast á þetta, en
hélt svo enn fram sínu sjónarmiði. „En heim-
ilið er þvingandi, er það ekki. Og ég læt ekki
þvinga mig til eins eða neins.“
„Það sem þú hugsar sem þvingun, er að
hlýða, en það verða flestir að gera, að
minnsta kosti á meðan þeir eru ungir,“
sagði hann brosandi.
„Ég“ — og það leið skuggi yfir andlit
lians — „hef sjálfur verið „þvingaður árum
saman — öll mín námsár — og ég get full-
vissað þig um að það var ekki létt fyrir
mig. Þú veizt að faðir minn dó án þess að
láta eftir sig einn einasta eyri. Prændi minn
var aftur á móti ríkur, en mér hefur aldrei
geðjast að honum. Sem lítill drengur hataði
ég hann.“
Hann talaði lágt en með djúpum alvöru-
þunga. Og þótt Natalie væri enn aðeins barn
skildi hún á þessu augnabliki hvað menntmi-
in hafði rnikla þýðingu fyrir hann.
„Og enn verð ég að vera upp á náð hans
kominn, liélt liann áfram. „Ég vil verða
skurðlæknir — það hefur alla tíð verið köll-
mi mín —- verða mikill skurðlælcnir, en það
er vonlaust án hans hjálpar. Skilur þú nú
að ég er á vissan liátt „þvingaður“ eða
háður honum, og það er sams konar „þving-
un“ sem ég vil að þú takir á þig nú, Nat-
alie, því ég held að þú eigir framtíð fyrir
þér -— eigir eftir að gefa heiminum eitt-
hvað.“
Brúnu augun hennar stækkuðu og lýstu
af áliuga, og litlar hendurnar vöfðu sig
óstyrkar hvor um aðra.
„En ég er ekki þér, lierra Brad. Ég hef
ekki neitt til að gefa heiminum,“ sagði hún
loks, hægt og alvarlega.
Hann svaraði henni ekki beinlínis, en lagði
í þess stað fyrir hana spurningu.
„Er það nokkuð sérstakt, sem þig langar
til, Natalie? Nokkuð sérstakt, sem þig langar
til að verða?“
Hún hugsaði sig örlítið um, en sagði svo:
„Mig langar — mig langar til að verða
eins og þér, doktor Brad. Ég vil gjarnan geta
hjálpað öðrum þegar þeir eiga bágt, eins og
þú hjálpaðar Beste. Ég vil hjálpa til að
sjúku fólki líði betur —■ fólki, sem gæti kann-
ske aldrei liðið vel, án minnar hjálpar. Það
—- það hlyti að verða dásamlegt," sagði hún
áköf.
Hann kinkaði kolli alvörugefinn. „Já, það
er dásamlegt, Natalie. Það er það sem hefur
68
HEIMILISBLAÐIÐ