Heimilisblaðið - 01.09.1974, Qupperneq 22

unglingnum að gefa fátækum eigur sínar og
fylgja sér.
Ég leit á hann tortrygginn.
— Áttu virkilega við það, að þú ætlist til að
ég gefi eigur mínar fátækum? spurði ég.
Hann hló sínum hvella hlátri.
— Ef ég gæfi slík ráð, þá hefði ég ekki jafn
rika sjúklinga með höndum og ég hefi í dag,
svaraði hann. Nei, það eru alls ekki svo rót-
tækir hlutir sem ég fer fram á, — en ég vara
þig við: Þetta er hálfgerð hrossalækning. Ég
held, að það sem fellur bezt í geð ungum
heimsmanni eins og Richard Pendleton sé þó
hinn fyrri, dýri, sykursæti og litskrúðugi kost-
urinn.
Það var meira en lítil kaldhæðni í rödd hans,
og áhrif þess arna létu ekki á sér standa, enda
liefur hann sjálfsagt ætlazt til þess.
— Svo þú heldur ekki, að ég þoli hrossa-
lækninguna? spurði ég dálítið gramur.
Hann leit á mig hugsi andartak, áður en
hann svaraði, og allt og sumt sem hann sagði
að lokum var: — Ég veit það ekki. Ég satt að
segja veit það ekki.
— Ég vel þá gömlu aðferðina, sagði ég hé-
gómlegur. Ég skal sanna þér, að ég er ekki eins
spilltur og þú heldur.
— Hver hefur sagt nokkuð í þá átt? Hann
lagði höndina á handlegginn á mér. Það sem
þú gerðir í stríðinu ber vott um dirfsku og
hugrekki, óeigingirni og framtak; það sýnir
þroskaðan rnann með háar hugsjónir . . . Kæri
ungi vinur, þú skalt ekki halda að ég sé mót-
fallinn háleitum liugsjónum. Haltu ekki, að ég
sé á rnóti fullkomnunarþrá þinni. En því rniður
er það sorgleg staðreynd, að þrír af hverjum
fjórurn sjúklinga minna leita til mín vegna þess
að þeir þjást á einhvern hátt af þrá eftir því
fullkomna í þessurn ófullkomna lieimi, sem við
lifunr í. Láttu mig ekki neyða þig til neins.
Láttu mig heldur segja þér, í hverju kostimir
eru fólgnir, sem ég minntist á. Svo getur þú
sagt mér á eftir, hvorn þeirra þú velur.
— Láttu mig heyra þann skárri fyrst. Þá veit
ég hverju ég rnissi af, þegar ég vel hinn.
Hann settist aftur við skrifborðið og hand-
fjallaði bréfhnífinn.
— Þetta sýrópsæta. Við skulum nú sjá. Hann
kostar smá-upphæð, en þú átt nóga peningana,
svo að það skiptir engu máli. Hann er fólginn
í sex rnánaða siglingu á einkasnekkju, og þú
mátt hafa með þér viðeigandi leikfélaga, sem
þú velur sjálfur. Ég rnyndi mæla með Jane
Carr. Jane myndi sjá til þess, að þig dreymdi
ekki lengur liina dökku Andrómedu.
Ég stóð á fætur og góndi á hann.
— Ég felli mig ekki við spaug af þessu tagi,
Jrér getur ekki verið alvara? spurði ég hvasst.
— Kæri ungi vinur, ég hef aldrei verið alvar-
legri en einnritt nú, svaraði hann. Farðu með
ungfrú Carr til Miðjarðarhafsins og gleymdu
þrá þinni eftir hinni Gullnu Jómfrú eða hver
hún nú er, sem þú ert á höttunum eftir. Þú
munt kornast að raun um, að hún samsamast
Andrómedu þinni og verður eins fullkominn
og þú frekast kýst. Ég þekki ungfrú Carr, og
ég veit, að hún leyfir engurn öðrurn kvenmanni
að komast í námunda við þig.
— Ég vil ekki einu sinni hugleiða þessi til-
mæli þín, svaraði ég gramur. Þetta væri engan
veginn þægileg lækningaraðferð. Og ef Jrú
heldur, að ég læknist með því að upplifa óslit-
inn ástarleik frá einurn enda Miðjarðarhafsins
til annars, þá skjátlast þér lirapalega.
— Þú átti þá ekki urn annað að velja en
síðari kostinn, sagði liann og það gætti sigur-
hreims í röddinni.
Ég settist aftur og horði á hann örvæntingar-
fullur.
— Ameríska olían svokallaða er lost-aðgerð,
er ekki svo? spurði ég, og hann kinkaði kolli.
— Einskonar lost, viðurkenndi hann. En Jm
ekki sú rafmagns-lostagerð, sem þú ert svo
dauðsmevkur við, endajrótt ég hafi útskýrt það
fyrir þér að þú finndir ekki fyrir minnsta sárs-
auka eða óþægindum. Hversvegna halda alhr’
að þeir eigi að fara í rafmagnsstólinn, þegar
við leggjum til rafmagnslost? Þetta er ekki
annað en nálarstunga í handlegginn og siðaa
djúpur svefn. En það skiptir ekki máli, því að
Jjú munt ekki Jrarfnast slíks. Ég ætla mér að-
146
heimilisblaðið