Í uppnámi - 24.12.1901, Qupperneq 59

127
80 ár á lierðum sér. Flestar stundir hans voru upp teknar af erfiðri
andlegri vinnu — fyrirlestra og ritgerðir, áritanir, úrlestur leturs, út-
skýringar, málfræði og orðabækur, endurbætur á texta og eptirlíkingar
af listaverkum, allt þetta fékkst hann við hvað á eptir öðru svo undrum
sætti. En samt sem áður var hann að gömlum vana ávallt við alls
konar kappleika, hvort sem þeir voru liáskóla eða þjóða á milli, og
svo var að sjá sem hann væri mestur iðjuleysingi allra, er hann
klappaði leikendunum lof í lófa eða ræddi um afrek þeirra eða það,
sem þeim ekki hafði tekizt að afreka.
II.
En nálega í einu vetfangi minnkaði þessi feikilega starfsemi.
Aþanasius tók skyndilega að draga sig meira og meira út úr frá
öðrum mönnum. Hið stóra safn var vanrækt og geymsluklefarnir þar
fylltust af óöpnuðum kössum svo að eigi varð meira í þá komið; það
varð ávallt tlðara, að auglýst var á hurð fyrirlestrasalsins: “Enginn
fyrirlestur í dag, prófessor Perkins störfum bundinn annarstaðar;”
í blöðum og tímaritum sást elckert framar frá hans áður svo starfsama
penna. Færri og færri urðu þeir lærðu menn, er komu langt að til
að leita hans, og þeir, sem við háskólann voru, hirtu alltaf minna
og minna um hinar lærðu uppgötvanir hans. Embættisbræður lians
undruðust fyrst, því næst t-óku þeir að aumkva hann og loks fylltust
þeir laarmi. Brátt varð ástandið óþolandi. Aðstoðarmenn hans fengu
engar fyrirskipanir og lærisveinar hans höfðu ekkert að gjöra. Til
einhverra ráða varð því að grípa. Fyrst komu vinir þessa óskylduræka
embættismanns til hans, en síðar sendinefndir frá samverkamönnum
hans í vísindadeildinni og loks hinn mikli maður, háskólastjórinn
sjálfur. Að svo miklu leyti auðið var, neitaði prófessor Perkins að
sjá þessa menn, eða þegar það náði engri átt, þá færðist hann undan
að tala við þá og bar því einu við, að hann ynni að mjög mikil-
vægum rannsóknum og menn mættu ekki trufla sig. Þessi yfirlýsing
vakti almenna forvitni, og menn tóku nú að hnýsast í daglega lifnaðar-
háttu hans til þess að komast eptir, ef auðið væri, hvað hefði breytt
þeim svo. Lítils urðu menn fróðari, því að hann var sjálfur alltaf
heima nema þegar hann átti að halda fyrirlestra, en þeir voru nú
orðnir lítið annað en hroðvirknislegar æfingar. Satt að segja fundu
menn ekki nokkurn skapaðan hlut, er gæti gefið bendingu um það,
hvers vegna hann vanrækti svo störf sín við háskólann. Nokkur
ómerkileg atriði bárust smámsaman til eyrna þeirra, er nákvæmast
forvitnuðust um hagi hans — eitt af þeim lítilvægustu, að því er
virtist, var frásögn bóksala hans um, að hann hefði nýlega byrjað að