Í uppnámi - 24.12.1901, Qupperneq 61

129
og þar, var ekki svo auðvelt að koma tafarlaust í framkvæmd. Hinn
snjalli prófessor kunni mitt í rannsóknum sínum, hverjar sem þær nú
voru, að slá umsátursmenn sína af laginu með aðgjörðalausri eða
einungis ósjálfráðri þrákelkni. Eptir að margar árangurslausar til-
raunir höfðu verið gjörðar til þess að komast að minnsta kosti inn í
forgarð leyndardómsins, var fundur haldinn á ný. Hann, sem var svo
dásamlegur í því að búa til hinar flóknustu stöður á skákborðinu og
jafn undrunarverður í því að leysa úr hinum slóttugustu íiækjum
annara, birti fyrir fundinum áform þau, er hann hafði lagt.
Tillögur hans mættu ekki alllítilli mótspyrnu. Sumir töldu þær
ekki framkvæmanlegar; aðrir skoðuðu þær röskun á friðþelgi heimil-
isins; margir fullyrtu, að þetta væri ekki samboðið lærðum mönnum
og því mjög ósæmilegt að beita því við eina vísindastofnun. En loks
voru þær samþykktar með allmiklum meiri hluta.
Einum eða tveim dögum seinna kom sendimaður inn um fordyrnar
hjá prófessornum með tvo af hinum vanalegu skákbókapökkum. Óðara
en hann hafði opnað dyrnar að lesstofu prófessorsins, heyrðust tveir
voðalegir hvellir úti fyrir, húsið skalf og nötraði og jafnvel nokkrar
gluggarúður brotnuðu svo brast við allhátt. Felmtri sló á prófessorinn,
hann þaut upp og fram hjá sendimanni svo hart að honum lá við
falli, og út um fordyrnar, sem hinn hafði lokað rétt áður, til þess að
komast eptir orsökinni til tundurgosins. Hann komst út á svaiirnar,
sem í landinu þar sem háskólinn lá og sagan gjörist eru kallaðar
“stoop”, og sá að eins tvo litla reykjarstróka stíga upp og hverfa í
auðri húsaþyrpingu þar fast við. Nú varð hann dálítið rólegri og
ætlaði að fara inn aptur, en í sama bili heyrist annar jat’n hár og
voðalegur hvellur í annari útt; prófessorinn gengur þá eptir svölunum
og kemst fyrir hornið á húsinu. Þá sér hann þar enn reykjarstrók,
sem var að því kominn að hverfa. Hann horfði á hann um hríð og
þótti þetta nokkuð skrítið, en gekk svo aptur að dyrunum. Sendi-
maður sat rólegur í forstofunni með bókapakkana á knjám sér, er
hann kom inn. Prófessorinn skrifaði undir viðurkenninguna, sem hinn
ungi maður rétti að honum, og fór hinn síðarnefndi svo út. En
skrítið var það, að þegar hann hafði gengið spölkorn, mætti hann
Boyd og fóru þeir báðir inn til ljósmyndara eins í stræti þar
skammt frá.
IV.
Fjörutíu og átta stundum síðar var aptur slegið á fundi. Boyd
hafði þá í höndum nokkur ljósmyndaspjöld og mælti hann á þessa
leið: “Leyndardómurinn verður minni. Eg hef hér nokkrar ágætar
myndir af því, hvernig umhorfs er í lesstofu vinar vors. Þér getið