Iðunn : nýr flokkur - 01.04.1925, Síða 9

IÐUNN
Launhelgarnar í Elevsis.
87
lýð sem sannheilags manns. Ættgengt gat embættið
ekki verið sakir hæfileika þeirra, sem til þess þurfti.
Hofgoðinn skrýddist skarlatsskikkju og var krýndur
myrtusveig. Hann einn mátti fara inn í insta helgidóm-
inn er hæst stóð athöfnin, og þar var það að þeir er
vígslu tóku, litu hann- í dýrðarljóma guðdómsins svo
ósegjanlega fagran að það leið þeim aldrei úr minni
upp frá því. Hann var tákn guðs sjálfs, skaparans.
Næst hofgoðanum að tign, eða reyndar jafnhá hon-
um, var hofgyðjan, ímynd gyðjunnar Demeter. Hún var
einnig af ætt Evmolps og hélt embættinu ævilangt. Hún
mátti vera gift og getið er barna hofgyðja. Hún átti að
annast vígslu kvenna, en þó var þjónusta hennar engan
veginn við það bundin, heldur náði bæði til karla og
kvenna. I fornri ristu er getið hofgyðju, sem það er til
ágætis talið, að hún hafi innsiglað til helgidómsins keis-
arana Markús Árelíus og son hans Kommódus. Um aðra
er þess getið hún hafi vígt Hadrían keisara.
Einkennilegt var það, hofgoðinn og hofgyðjan voru
nafnlaus eftir að þau tóku við embætti. Nöfnum þeirra
var »varpað í kolblátt hafið«, og var það talið óguð-
legt að nefna nöfn þeirra eftir það, og lá við þung
refsing. Líklega hafa nöfn þeirra verið grafin á blý-
töflur og þeim svo varpað í sjóinn. I Elevsis er líkneski
hofgoða eins og á hana letrað: »Spurðu mig ekki að
nafni. Rollan (eða böggullinn) dularfulla bar það með sér
í kolbláan sæinn. En er eg hefi náð örlagastundu minni
og er farinn til heimkynna hinna sælu, má hver sem
vill nefna það«. Neðan við þetta stendur: »Vér, börnin
hans, viljum nú skýra frá heiti hans, sem hann fól í
lifanda lífi í sævardjúpinu. Þetta er hinn nafntogaði
AppolIónius«. Eftir dauðann mátti nefna nafn hofgoða
og hofgyðju, en í lifanda lífi báru þau táknleg heiti ein-