Iðunn : nýr flokkur - 01.04.1925, Síða 44

122
Sigurður Nordal: íslenzk Voga.
IÐUNN
Coué myndi að vísu segja, að óþarfi væri að nefna
bóluna svona oft og sízt væri ástæða til þess að marg-
falda töluna. En alt annað er nákvæmlega í samræmi
við meginreglur hans. Og talan sem breytist, heldur
ímynduninni vakandi, jafnframt því sem endurtekningin
sefar hugann. Má vel vera, að hér gæti verið atriði,
sem benti til endurbóta á formála og aðferð Coué.
Vmislegt fleira mætti telja af þessu tæi, en ætlun
mín var ekki að fjalla um þetta efni til hlítar, heldur
benda á skoðunarhátt, sem aldrei verður ofbrýndur fyrir
Islendingum á þessum tímum breytinga og umturnunar.
Þessi þjóð hefur lifað við svo erfið kjör og int hlutverk
sitt sem menningarþjóð svo merkilega af hendi, að það
sem hún hefur lifað á liðnar aldir hlýtur að hafa verið
kjarnfæða. Nú rísa læknarnir upp hver um annan þver-
an og syngja lof íslenzka matnum, skyrinu, fjallagrösun-
um, harðfiskinum, lýsinu. Þeir hafa fundið þar ný lífs-
efni, fjörvi, sem áður voru ókunn. En til eru líka andleg
fjörvi, sem ekki eru minna virði. í hvert sinn, sem vér
kynnumst einhverju í erlendri menningu, sem oss finst
verðmætt, eigum vér að leita samanburðar við íslenzka
hugsun og háttu. Sá samanburður getur kent oss að
greina milli hismis og kjarna, getur varað oss við, en
aldrei verið nema til góðs. Þegar bezt fer, mun hin er-
lenda fræðsla opna augu vor fyrir ýmsum íslenzkum
verðmætum, sem vér höfum ekki áður gefið gaum, og
þá geta erlend og innlend reynsla tekið höndum saman
að auðga þjóðina, án þess að losa um rætur hennar.
Sigurdur Nordal.