Iðunn : nýr flokkur - 01.04.1925, Qupperneq 71

IÐUNN
Kéli.
149
•- Ætli þú fáir ekki að leika þér nægilega mikið
við tunnurnar meðan við komum þeim úr lestinni.
— Eg held, að maður verði ekki lengi að fleygja
þessum kútum á land, mælti hann og tók um leið í
öxlina á mér svo mig sveið í. En auðvitað lét eg ekki
á þeim sársauka bera.
Stuttu seinna var kallað á Kéla að stýrinu. Eg hafði
ekkert viðbundið og slangraði þangað með honum.
Vaktin, sem niðri var, svaf. Og þeir, sem uppi voru,
sátu eða lágu hingað og þangað um þilfarið aðgerðar-
lausir. Blásandi byr var á, einstætt veður, svo aldrei
þurfti að aka seglum. Alt var þvegið og hreinsað eftir
föngum, svo enginn þurfti neitt um að hugsa. — Kéli
hélt um taumana og gætti horfsins.
Við urðum einir aftur við stýrið. Eg sat uppi á kappa-
horninu og starði á straumhverinn aftur undan skipinu.
Kéli horfði draumkendum löngunaraugum inn fjörðinn.
Alt í einu ýtti hann í mig. — Geiri! Eg þarf að segja
þér nokkuð!
— Hvað er það? spurði eg. En bjóst ekki við, að
það væri neitt sérlega merkilegt, sem Kéli hafði á sam-
viskunni.
— En þá verður þú að þegja — þegja eins og
steindauð síld.
Eg lofaði að steinþegja.
Kéli þagði um stund. Eg þóttist sjá, að hann væri
eitthvað öðruvísi en hann átti að sér að vera. Eg vissi
það á eftir, að hann hafði hreint og beint verið feim-
inn við mig.
— Eg þarf að hitta stúlku á Eyrinni, sagði hann
loks, leit ekki á mig en lést vera að gæta að horfinu.
— Hvað ætli eg geti gert að því, sagði eg og hélt,
að nú væri hann að gabba mig.