Iðunn : nýr flokkur - 01.04.1925, Síða 74

152
Jón Ðjörnsson:
IÐUNN
af göngulaginu. Það samdist um með okkur, að við
færum bak við trjáviðarstafla, sem stóð neðan við göt-
una, frammi við sjóinn, og þar skyldi Kéli taka upp
pelann.
Þegar því var lokið og við vorum að halda á stað
aftur, tók hann með því heljarafli í handlegginn á mér,
að eg varð allur máttlaus. Eg vissi ekki hvað til stóð —
hélt að hann væri orðinn ölvaður um of, en þótti það
þó ekki trúlegt. Kéli þoldi á við tvo eða þrjá. En þá
benti hann mér þegjandi út með trjáviðarbúlkanum.
Karlmaður og kvenmaður komu í áttina til okkar. Kéli
hvíslaði að mér: Þarna er Stína! Þau staðnæmdust
spölkorn frá okkur og voru í ákafri samræðu. Við dróg-
um okkur örlítið til baka inn í slakka á búlkanum, svo
þau urðu okkar ekki vör. En við sáum alt sem fram fór.
— Nú skulum við athuga, hvað þau hafast að, hjúin,
hvíslaði Kéli. Eg fann, um leið og hann lagðist upp að
öxlinni á mér, að hann skalf allur. Mér fanst málið fara
að verða alvarlegt.
Orðaskil heyrðum við ekki til Stínu og þess, sem
með henni var. En svo mikið heyrðum við, að hann var
að telja Stínu á eitthvað, en hún virtist færast undan.
Maðurinn var hinn áfjáðasti og stóð álútur og hallaði
sér að henni.
— Ef helvítis þrællinn kyssir hana, þá slæ eg hann
í rot, sagði Kéli.
Eg var ekki mikill fullhugi í þá daga og enginn bar-
dagamaður. Mér þótti því þessi yfirlýsing vinar míns
svakaleg. En eg vildi umfram alt sýna karlmensku, þó
annað væri mér efst í hug, svo eg hvíslaði aftur:
— Og rísi hann upp, slæ eg hann aftur í rot.
— Ætli honum nægi það ekki, ef eg dangla eitthvað
í hann, sagði Kéli.