Iðunn : nýr flokkur - 01.04.1925, Síða 78

156
Jón Björnsson:
IÐUNN
Eg var því alveg samdóma, og lofaði að aðstoða
Kéla við þetta fyrirtæki.
Svo leið nóttin og næsti dagur. Við affermdum skip-
ið, tókum salt og tunnur og matvæli. Mér sýndist Kéli
taka fremur harðlega á flestum hlutum þennan dag —
ekki vera eins mikill leikur í starfi hans og áður.
Um kvöldið fór hann á vörð. Eg fékk leyfi til að
vaka með honum. Nokkru áður hafði eg náð tali af
Stínu, og sagt henni með allri þeirri festu og þeirri al-
vöru, sem mér var gefin, að það mundi vera skynsam-
legt fyrir hana að koma niður á skip eftir miðnætti, ef
hún vildi ekki verða orsök í því, að Kéli gerði eitthvert
óhappaverk. Mér er það enn minnisstætt, hve skelkuð
hún varð. Hún spurði og spurði. En eg var þögull eins
og gröfin. En sagðist mundi sækja hana, þegar best
hentaði.
Klukkan hálf tvö fór eg til móts við hana. Hún beið
mín sunnan undir húströppunum — stóð þar í hnipri og
skalf af kulda. Þótt mér fyndist hún eiga þessa meðferð
skilið, hálfkendi eg í brjósti um hana. Mest vegna þess,
hve hræðslan var áuðséð á henni við það, sem ske
kynni. Hún tók enn til að spyrja mig, hvað gengi að
Þorkeli, hvað hann ætlaði að gera og hvað hún ætti að
gera til hans. Eg sagði sem fyr, að mér væri það alt
hulið.
Þegar að skipinu kom, hjálpaði eg henni yfir öldu-
stokkinn og niður á þilfarið. Kéli stóð úti við borð-
stokkinn hinum megin, hár og alvarlegur, þögull og
þungbúinn eins og sá, sem er að kveðja ástir og æsku
og steypa sér yfir í dauðans djúp. Eg dáðist að því,
hvað hann gat leikið þennan harmleik vel.
Alt var hljótt á skipinu. Skipverjar voru þreyttir og
sváfu fast. Kolsvört haustnóttin grúfði yfir bænum.