Iðunn : nýr flokkur - 01.04.1925, Blaðsíða 81

IÐUNN
Kéli.
159
Nú gerði Stína úrslita tilraun og sagÖi hágrátandi:
— Eg tek guð til vitnis um það — að eg skal giftast
þér strax á morgun — eða í nótt — núna strax — ef
þú hættir við þetta. — — Jesús minn — eg þoli ekki
að horfa á þetta — hann er að drukkna!
Kéli þagði um stund, en mælti svo:
— Eg veit ekki, hvort eg má treysta á þetta loforð
þitt, Stína. Kvennfólkið er svo brygðlynt1. En ef eg mætti
treysta á þig, Stína mín, þá hætti eg ef til vill við þetta
áform mitt.
Við þetta lát á Þorkeli vayð Stína að vonum ákafari.
— Þú mátt trúa mér — Guð einn veit, að þú mátt
trúa mér. Strax á morgun skulum við verða hjón fyrir
guði og mönnum.
— Dragðu mig þá upp, Geiri, sagði Kéli. Eg heyrði
að sauð niðri í honum hláturinn og sigurgleðin.
Eg bjóst til að draga vin minn inn, og fanst þetta
fyrirtæki okkar hafa hepnast ókjósanlega. En alt í einu
létti skyndilega á kaðlinum, og um leið rak Kéli upp
óp. Eg leit út af borðstokknum í dauðans ofboði. Kað-
allinn hafði raknað af Kéla og hann var horfinn —
sokkinn.
Mér féllust hendur í bráðina. Þorkell var ekki syndur.
I hug mér flaug, að hryllileg alvara ætlaði að verða úr
þessu gamni. Stína var ekki verulega hughreystandi
heldur. Hún var líkust grátandi leppahrúgu á þilfarinu.
En eg sá, að eitthvað varð að aðhafast. Skipsbáturinn
lá við hliðina. Eg leysti hann í mesta fáti, fleygði mér
niður í hann og ýtti honum aftur með skipshliðinni.
Straumur lá þannig, og bjóst eg því við, að Kéla mundi
bera þangað. Enn ekkert sást fyrir svartamyrkri. Ofur-
lítil stund leið, sem mér fanst ægileg og eilífðarlöng.
En þá heyrði eg busl og ógurlegt skyrp og fruss rétt