Iðunn : nýr flokkur - 01.10.1925, Qupperneq 22

244
Einar H. Kvaran:
ÍÐUNN
sljákkar í henni. En hún getur ekki fyrirgefiÖ. Ólafi
hafði jafnvel ekki komið það til hugar. Svo gagntekinn
er hann af hugsuninni um eigur sínar, að áratugum
saman hefir honum aldrei komið til hugar, að hann hafi
neitt grætt á þeim viðskiftum að láta af hendi nokkurar
rollur og fá í staðinn þá konu, sem hafði gert hann að
lánsmanni. »Krítíkin« lítur eins á það og Ólafur, svo
að það væri víst rangt að lá honum þetta, þó að mig
gruni, að um þetta verði skiftar skoðanir, og einhverjir
líti annan veg á þetta en þeir Ólafur og Nordal. En
hvað sem því líður þá var auragirndin ríkari en svo, að
nokkur fyrirgefning gæti komist þar að. Sérstaklega fyrir
það, að Ólafur kom sér ekki fyrir með að hefna sín.
»Ef eg hefði hýtt hann«, sagði hann, »þá hefði eg lík-
legast fyrirgefið honum í sama bili. Eg hefði þá hugsað
sem svo, að nú hefði hver étið sitt. En hann hafði það
af mér, eins og alt annað«.
Með allri dýrkun S. N. á fyrirgefningarleysinu og
hefndarhuganum ætti hann að geta unað þessum sögu-
lokum sæmilega. Hann gerir þau að árásarefni á mig —
eg veit ekki fyrir hváð.
En úr því að eg fer að minnast á söguna »Alt af að
tapa«, þá get eg ekki bundist þess að þakka S. N. fyrir
eina setningu í umræðum sínum um hana. Hún hefir
verið mér til svo mikillar skemtunar. Hún er það vitur-
legasta og »djúphugsaðasta« í allri þessari ritgerð hans.
Hann segir, að væri þessi saga gamalt æfintýri, mundi
enginn þjóðsagnafræðingur hika við að segja, að hún
væri sett saman af þrem brotum eftir þrjá höfunda.
Þetta er alveg óvenjulega líklega til getið, einkum ef
þjóðsagnafræðingurin'n væri þá jafnframt norrænufræð-
ingur. Auðvitað hafa norræmifræðingarnir fært okkur
mikinn fróðleik og oft hefir verið ástæða til að vera