Iðunn : nýr flokkur - 01.10.1925, Qupperneq 29

IÐUNN
Krislur eða Þór.
251
furðu barnalegar — að hann hafi orðið eins og stein-
hissa á því, þegar hann komst að því, að »ilska manns-
ins var mikil á jörðinni«, og að þá hafi hann iðrast þess
að hann hafði skapað mennina og »sárnað það í hjarta
sínu« — að hann hafi fyrir því afráðið að afmá menn-
ina af jörðunni — og að hann hafi þar á eftir hætt við
það áform sitt. Drottinn tilverunnar er áreiðanlega mikið
gáfaðri og fastari í rásinni en menn héldu um það leyti,
sem syndaflóðssagan var færð í letur. Hann hefir víst
vel vitað, hvað hann var að gera, þegar hann lét mann-
lífið hefjast á jörðunni. Sá, sem sett hefir sólkerfin í
gang og hugsað út lögmál alheimsins, bæði fyrir andann
og efnið, hefir víst haft næga vitsmuni til þess að fara
nærri um það, hvernig fara mundi fyrir börnum sínum
á jörðunni, eins og í garðinn var búið fyrir þau.
Þau eru sett, mjög ófullkomin, inn í mjög takmarkað-
an heim. Þeim er í fyrstu ekkert lagt upp í hendurnar;
þau eiga að brjótast áfram og bjarga sér sjálf. Þau vita
ekkert um afstöðu sína til höfundar tilverunnar, ekkert
um uppruna sinn, ekkert um ákvörðun sína. Þau vita
ekkert um annað en það, að einhvern veginn verða þau
að sjá sér borgið. Smám saman fer að safnast saman
hjá þeim reynsla, þeim til leiðbeiningar, dýrkeypt reynsla,
fengin með hálfgerðu villidýralífi, fengin með þjáningum,
blóðsúthellingum, grimd — mestmegnis fengin með því,
sem vér nefnum nú synd. Þegar tímar líða lengra fram,
fara þau við og við að fá opinberanir frá æðri heimum,
sem að sjálfsögðu eru sniðnar eftir þroska þeirra til þess
að veita slíku viðtöku, og háleitar hugsjónir táka að
myndast. Það er mesta æfintýri mannlífsins, að eftir alla
eigingirni-streituna, sem mennirnir hafa verið settir í,
koma þeir auga á það, að fegursta hugsjón lífsins sé
Sjálfsfórnin, baráttan fyrir aðra, kærleikurinn, og að eigin-