Iðunn : nýr flokkur - 01.10.1925, Qupperneq 31

IDUNN
Kristur eöa Þór.
253
heldur vegna hans, sem varp henni undir hann, í von
um að jafnvel sjálf skepnan muni verða leyst úr ánauð
forgengileikans til frelsis dýrðar guðs barna«.
Vér verðum að læra að horfast í augu við þann sann-
leika, eins og Páll hafði lært það, að leiðin, sem mann-
kynið hefir farið, er vegur guðs með það. Annars verð-
ur lífsskoðun vor sem trúaðra manna að þoku. Takmarkið
er að láta þessar mjög svo ófullkomnu verur, mennina,
ná »aldurshæð Krists fyllingar« eða »frelsisdýrð guðs
barna*. En vegurinn, sem hann hefir farið með þá, hefir
að mjög miklu leyti verið vegur þrenginganna,, vegur
yfirsjónanna, vegur hégómans, vegur syndarinnar. Vér
getum sagt, að það sé krókótt leið. En mundi nokkur-
um vera ljóst, hver önnur leið hefði verið hugsanleg
með ófullkomnar verur í takmörkuðum heimi. Ef menn-
irnir geta ekki farið, eða vilja ekki fara, beina leið, þá
verða þeir að fara þá krókóttu, þá verða þeir að fara
sínar villigötur, þangað til þeir komast að raun um, að
þær leiðir liggja út í ófæru, hvort sem þeir verða þess
vísari í þessum heimi eða öðrum.
Að svo mæltu legg eg það undir dóm sanngjarnra og
skynsamra manna, hvort eg þurfi að gera frekari grein
fyrir þeirri hugsun minni, að guð sé í syndinni.
111.
Eg er þess fullvís, að þeir verða margir, sem ekki
lá mér það, þó að mér virðist þau atriði í ritgerð S. N.,
sem eg hefi þegar gert að umtalsefni, ekki sérlega »djúp-
hugsuð* — þó að mér finnist þau í meira lagi van-
hugsuð. Samt held eg, að þau atriðin, sem eg á eftir
að minnast á, séu öllu lakari, þó að hann reyni að breiða
svikablæu falsaðrar sanngirni og óhlutdrægni yfir það,
sem hann er að halda að lesendunum.