Iðunn : nýr flokkur - 01.10.1925, Síða 32

254
Einar H. Kvaran:
ÍÐUNN
Eg á við öll ummæli S. N. um skoðun mína á fyrir-
gefningunni.
Og eg á líka við þá grein, sem hann gerir fyrir lífs-
skoðun sjálfs sín.
A undan öðru skal eg taka það fram, að hin »krít-
iska« rannsókn hans á því, hvernig lífsskoðun mín hafi
orðið til, og þá sérstaklega á því, hvernig standi á hinni
ríku fyrirgefningarboðun, sem komi fram í ritum mínum,
er helber endileysa. Hann segir að undirstaða lífsskoð-
unnar minnar sé frá Georg Brandes og fylgismönnum
hans. Samkvæmt þeirri undirstöðu hafi eg valið úr krist-
indómnum það sem mér hentar, mannúð og kærleik, en
slept hinum ströngu kröfum siðferðis og réttlætis. Eg
minnist þess tæplega að hafa lesið öllu meira rugl en
þetta. Er ekki kærleikskrafan siðferðiskrafa? Reynist
hún ekki mönnunum örðugasta siðferðiskrafan? En auk
þess mundi enginn maður verða meira forviða á slíkum
ummælum en Georg Brandes. Það er ekki kærleiks-
boðunin, sem hefir einkent hans boðskap. Hann hefir
miklu fremur með köflum verið afneitun kærleikans. En
boðun G. B. á réttlætinu hefir þar á móti oft verið rík
og áhrifamikil. Eg átti ekki von á því að sjá annari eins
vitleysu í þessum efnum haldið fram af þeim háskóla-
kennaranum, sem sérstaklega mun vera ætlað að fást
við bókmentir.
S. N. segir, að eg hafi ekki alls fyrir löngu lýst yfir
því í blaðagrein að eg hafi alla mína æfi verið læri-
sveinn Georgs Brandesar. Eg veit ekki, við hvaða blaða-
grein hann á. Eg man auðvitað ekki allar mínar blaða-
greinir, en eg hygg, að þessi bókmentalega staðhæfing
hans sé gersamlega ósönn. Eg hefi fyrir rúmu ári minst
á það í »Politiken«, hvað eg telji mig eiga Georg Bran-
des og samherjum hans að þakka. Einmitt af þeirri grein