Iðunn : nýr flokkur - 01.10.1925, Side 45

SÐUNN
Inga L. Lárusdóttir: Brot úr ferðasögu.
267
íossi er farþegarúm lítið og ilt þegar eitthvað er að
veðri. En veður voru rysjótt um það leyti hér norður í
höfum. Til Vestmannaeyja var komið eftir 25 stunda
barning móti veðri. Þar inni á höfn var engu minna
rugg en úti á rúmsjó. Svo barst leikurinn í suðurátt, og
á 6. sólarhring var komið til Aberdeen. Var þá komið
allgott veður. Viðstaðan þar fór mest í að bíða eftir af-
greiðslu vegabréfsins, tók það meiri part úr degi.
Aberdeen liggur norðarlega á austurströnd Skotlands.
Virðist bærinn snotur mjög. Stendur við lítinn fjörð og
falla tvær ár, Don og Dee, til sjávar sín hvoru megin
bæjarins. íbúar eru um 165,000. Hér er gamall háskóli.
Togaraútgerð er hér mikil. Frá Aberdeen lagði eg krók
á leið mína og hélt til
London. Lestin þaut áfram en dimt var af nóttu og
naut eigi útsýnis. Með morgni er komið langt suður á
England. Graslendur eru á báðar hliðar, hjarðir kúa og
kinda á beit, en fá sjást býlin og engin sála á ferli. En
bíðum við, þarna koma tveir menn. Þeir eru í hvítum
sloppum og hinir vígamannlegustu. Fötu hafa þeir í
hendi og fjöl bera þeir á herðum sér. Líklega árvakrir
verkamenn á leið til vinnu. Þegar betur er athugað eru
þetta gerfikarlar úr tré, sem standa í sömu sporutn
nótt og dag og auglýsa »Halls Distemper«.
Bráðum fer borgin að teygja út sogarma sína. Sá,
sem kemur til stórborgar með járnbraut, sér fyrst rang-
hverfu borgarinnar. Verksmiðjur, skræpuleg auglýsinga-
spjöld, langar raðir ömurlegra sótugra húsa og aftur-
kreistingslegan jurtagróður.
»Oh, to be in England, now it is April there«, söng
eitt enska skáldið, sem dvaldi í fjarlægð. Kensington
Gardens og Hyde Park, mintu mig á þessi vísuorð. í
þessum risagörðum stóðu trén nýútsprungin; yfir trjá-