Iðunn : nýr flokkur - 01.10.1925, Qupperneq 67

IÐUNN
Einar Þorkelsson: Mera-Grímur.
289
sagl verið satt, að auðveldara væri og meðfærilegra í
allri embættisbókfærslu, að skrifa Grímur heldur en
Arngrímur. Því gerði hann sér það að venju. Af þessu
leiddi svo það, að í manntalsþingabók sýslumannsins og
á þinggjaldsseðlunum stóð æfinlega Grímur Hallsson, en
ekki Arngrímur Hallsson.
En nafn Gríms fekk ekki að halda sér viðskeytis-
laust í munni manna lengur en rúmlega fram um ferm-
ingaraldur hans.
Hann hafði verið bráðþroska að líkamsvexti. Því varð
hann snemma brautargengur til almennra starfa. For-
eldrar hans höfðu verið barnmörg og févana, og var
hann elstur barna þeirra. Það varð því úr, að hann vist-
aðist til vandalausra sextán vetra gamall.
Þá varð hann vinnumaður hjá presti einum, nafnkunn-
um hestamanni, er alla æfi átti snillihesta, svo við var
brugðið. Frá presti fór Grímur ekki vistferlum fyr en
um miðjan þrítugsaldurinn.
Hvort Grímur hafi í upphafi haft í sér reiðmanns-
hæfileikann eða hæfileiki sá hafi svo sem tamist í hann
hjá presti, verður ekki með vissu vitað, þótt líklegt sé, að
hestamenskan hafi verið honum meðfædd. Hitt er okk-
ur, sem mundum hann um nokkuð langt skeið, fullljóst,
að hann var frábær reiðmaður. Hann var alla æfi vak-
inn og sofinn í því, að fást við hesta, prýða látbragð
þeirra og fótaburð og auka þar snild á snilli ofan, væri
þess nokkur kostur. Því var viðbrugðið hvílíkir skeið-
gammar hestar yrðu hjá honum. Og það var einróma
álit manna, að varla væri svo ódæll foli og illvígur við
að fást, ef hann annars væri gæddur sæmilegum vilja
og burðum, að Grímur gæti ekki gert úr honum góðan
hest í einhverri mynd.
Það hefir sjálfsagt verið að þakka eða kenna þessum
Iöunn IX. 19