Iðunn : nýr flokkur - 01.10.1925, Qupperneq 77

IÐUNN
Mera-Grímur.
299
henni. En hún hefir líklega ekki numið mál okkar; setti
út í og fór á rogbullandi sund þegar í stað.
Þá bar alt að í senn.
Hestinum, sem konan reið, fataðist eitthvað sundið og
við það misti hún hans.
Eg hleypti frá lestinni á folanum.
í þeim svifunum sá eg, að Mera-Grímur kom ofan
með víkinni á Stóru-Gránu. Hann kom þegar auga á
nauð konunnar og kallaði til mín:
— Láttu mig um þetta, Össur. Eg hefi gripinn meiri.
Hann hefir séð, að eg sat á folanum, en ekki Bleik.
í sömu svipan greip hann ístöðin, kastaði þeim yfir
makkann, framan við hnakkhnúguna, og fleygði keðj-
unni af króknum, blakaði Gránu sína, svo varla mundi
hafa orkað tvímælis — ekki þessu vant — og stökti
henni út í víkina.
Þar var nokkuð hár bakki og yfir hann flætt, er
Grána skautst fram af. Hún kafði býsna djúpt í fyrstu
og gat Mera-Grímur ekki hafa vaðið grynnra en vel
undir hendur. En Grána hóf sig þegar svo, að ekki
mun hafa flotið öllu ofar en um miðjar síður.
Og — svo skifti engum togum.
Konunni skaut upp. Mera-Grímur rendi Gránu sinni
að henni og fekk gripið vinstri hendinni í hálsmál henn-
ar, við hnakkann, en hægri höndin hafði taumtakið.
Svo vék hann Gránu við — til lands. En það hygg
eg, að flestum hefði orðið ofraun. Til þess þurfti, að
mínu viti, ókorpna karlmensku og hugdirfð þess manns,
er óskelfdur býður dauðanum fangbrögð.
Eg fæ það ekki dulið, að þá greip mig geigur. Þeg-
ar Stóra-Grána kendi öll þyngslin, kafði hún miklum
mun meira en áður. Eg hélt, að þá gæti verið úti um