Iðunn : nýr flokkur - 01.10.1925, Blaðsíða 78

300
Einar ÞorUelsson:
IÐUNN
þau öll, konuna, manninn og hrossið — öll væru þau
að drukna.
En Stóra-Grána hóf sig aftur nokkuð og svam til
lands. Það hrein við blástur hennar og ekki sá eg þá
annað upp úr af henni en eyrun, augun og nasirnar,
flæstar og rauðar. Mera-Grímur reyndist svo handfastur
að frá bar. Og Grána nam fótfestu. Þá hrópaði Grímur
með þeim rómi, er duldi ekki, að hann skipaði:
— Komdu Össur! Láttu stúlkuna fyrir framan mig.
Sigurður skal kasta hnakknum þínum á hann Bleik og
svo kemurðu með mér.
Þessu var hlýtt ummælalaust.
En — konan var meðvitundarlaus. —
Svo fórum við heim í kauptúnið. En Sigurður tók
af mér lestina, og folinn, sem eg hafði riðið, elti hana.
Mér fær varla úr minni hvarflað, hve Stóra-Grána
tölti með þau bæði, Mera-Grím og konuna, djarft og
dúnmjúkt og hve höfuðburður hennar var þá höfðing-
Iegur. Það var sem mér flygi í hug, að hún væri sér
þess meðvitandi, að hafa þá bjargað lífi tveggja manna
í senn. Svo virtist mér hún glöð.
Ætli konan sé liðin? spurði eg.
— Nei. Hún lifnar, ef lánið er með, svaraði Mera-
Grímur. En lofaður sé skaparinn að eg tók nógu fljótt
eftir þessu og — að mér brást ekki handtakið...........
Annað hross en Gránu mína veit eg ekki, er þessu
hefði orkað. — —
Læknir er ekki í Vogi, eins og þú veitst. Við flýð-
um því með konuna til Þórhildar gömlu ljósmóður, sem
kunnugt er um, að vera góðviljuð og gæfudrjúg.
Aldrei leit eg Mera-Grím meiri yfir sig né bragðbjart-
ari en þegar hann lét konuna á bekkinn hjá Þórhildi.