Iðunn : nýr flokkur - 01.10.1925, Blaðsíða 79

ÍÐUNN
Mera-Grímur.
301
Og mér er enn sem eg sjái augu hans þá, sigurglöð-
og viknandi. —
Alt tókst hamingjusamlega um lífgunina. En tryggara
þótti Þórhildi, að láta konuna liggja tvo daga rúmfasta.
Hún hugði hana fara ekki eina.
Mera-Grímur var hrestur, eftir því sem föng voru á.
En ekki vildi hann fara í þur föt. Og erindi sín rak
hann eins og ekki hefði í orðið.
Hann hafði komið berhöfðaður frá björgunarstarfinu.
Því var honum bætt nýtt á höfuðið.
— Húfan hefir kann ske skolast af þér, gamli Grímur,
í kalda baðinu, mælti sá, sem afgreiddi, nokkuð borg-
inmannlega, þegar hann fekk Mera-Grími höfuðfatið.
— Ó-nei, pilttetur, svaraði Grímur og sá til afgreiðslu-
mannsins með heldur takmarkaðri virðingu. Hefði himna-
föðurnum þóknast að kveðja mig nú til sinna náða, ætl-
aði eg ekki að koma fyrir dómstól hans með húfudillu á
höfðinu. Og þegar eg hrökti Gránu minni út í og fal
mig og hana honum, fleygði eg dillunni minni, en hún
mun hafa lent í Voginn.
Ekki þykir mér ólíklegt, að búðarlokunni hafi sýnst
sem þá væri Mera-Grímur vonum framar aðsópsmikill
og ókjörinn til að hlýða fleipri. Hann lét líka sjatna
hjalið um kalda baðið.
Við bjuggumst síðan til brottfarar. Eg kom í tösku
mína konjaksflösku og séð var fyrir því, að vasafleygur
Mera-Gríms væri ekki tómur.
Ekki höfðum við lengi farið, er eg tók eftir því, að
nokkur ónot setti að honum. Eg hýrgaði hann þá svo
sem hann vildi. Að Garði komum við og þar kaus hann
sér flóaða mjólk og út í hana. Við það sýndist ónotin
réna hjá honum.