Iðunn : nýr flokkur - 01.10.1925, Blaðsíða 82

304
Einar Þorkelsson:
ÍÐUNN
inu, mildu og fullvalda. Og það var sumar á hauðri og
hafi — alls sfaðar sumar. Himinninn var bjartur og
heiður með blámann ómælilega, djúpa og dásamlega, á
ytstu mörkum mannlegrar fjarskygni. Þó drógust við og
við um himinhvolfið, hingað og þangað, gráar skýjaslæð-
ur, ósköp góðlátlegar. En aldrei voru þær dekkri en
svo, að jafnan sá gegn um þær heiðríkjuna og blámann.
Niðri við hafsbrún var dökk rönd og upp af henni smá-
bólstrar, kögraðir með litbrugðnu geislaskrúði, er þokuðust
til og hækkuðu eða lækkuðu. Og fyrir útnorðrinu var
ofurlítill þokubakki, kyr og hóglátur, en þó eitthvað tví-
ræður. Norðrið og austrið var flekklaust og hvergi sá
hnoðra á hæstu fjöllum fram um miðjan dag.
Milli óttu og miðsmorguns hafði verið austanandvari,
mjúkur og varfærinn. Svo hafði blærinn fylgt sólu og
var eftir hádegið orðinn við suður, það lítið hann varð
merktur. Veðurhlýjan var frábær og eg get varla á ann-
að giskað en að geisladýrð hádegissólarinnar hafi þá
fært frið og ró í hug flestra manna.
Það hallaði frá miðmunda þegar líkið var borið í
kirkjuna. Þá festu menn á því auga, að austur yfir jökl-
um dró saman sorta nokkurn og færðist hann eigi seint
suður á við. Þegar úr kirkjunni kom mátti sjá, að eydd-
ur var mesti sortinn yfir jöklunum. En hryðja gekk þá
yfir syðri drög heiðanna og drefjar af henni slæddust
vestur um fjöllin.
Sólskin var enn hjá okkur, hlýtt og mikið. En þegar
kistan var að síga ofan í gröfina dundi hvolfa úr heið-
skíru lofti, dropagisin og eigi stórfeld. Hún varáði ekki
lengur en svo, að þegar presturinn hafði kastað mold-
unum, var alt sem áður, bjart og skínandi, og döggin á
moldinni, sem rutt var í gröfina, glitraði eigi ólíkt tára-
perlum í grátglöðu barnsauga.