Iðunn : nýr flokkur - 01.12.1931, Síða 80

390
Trúarbrögð og kristindómur.
iðunn>
sýnir, að þótt menniTnir þiggi bæði fræið og moldina
að gjöf, munu þeir uppskera eins og þeir hafa sáð.
Pví meira sem mannkynið erfiðar sig áfraim, því fram-
sæknara sem þaö er, því betur nýtur það náðar guös.
Letingjar erfa ekki guðsríki. '
Hið annað, sem kvað verða til þess að svæfa menn-
ina gagnvart óblíðu lífskjara sinna, er sú mildi og'
auðmýkt, sem einkennir kærleikshugsjón Jesú Krists..
Slíkt venji menn að eins á þrælslega undirgefni undir
ofbeldismenn, skriðdýrshátt gagnvart þeim, sem kall-
aðir eru „æðri“ í mannfélaginu o. s. frv. Ekki þarf
annað en að athuga sögu Jesú Krists til að sjá, hve slík
hugsjón er fjarri honum. Og hefði það verið aðal-ein-
kenni frumkristninnar, er hætt við, að hún hefði ekki
orðið rómverska keisaravaldinu jafn-skeinuhætt og raun
varð á. í þrumuræðunni lýsir Jesús óbeit sinni á ]iví, að
„heldri menn“ láti lýðinn skríða fyrir fótum sér með
titlatogum og ytri virðingarmerkjum. Auðmýkt Krists-
hugarfarsins er annars. eðlis en undirlægjuhátturinn.
Eins og hrokinn hefir í för með sér tilhneigingu til að
traðka og velja sjálfum sér æðsta sessinn, þannig knýr
auðmýktin til þjónustu við mennina, til umbóta á lífi
þeirra ytra og innra, án tilfits til þess, hvort launin eru
kóróna eða krossfesting. Slíka auðmýkt eiga, sem betur
fer, ýmsir þeir menn, sem í orÖL kveðnu hafa óbeit á
öllu, sem því nafni er nefnt. — Enn er auðmýktin lykill
alfra framfara, fyrsta orsök allrar leitar eftir hvers
konar fullkomnun. Sá, sem ekki finnur hjá sjálfum sér
vöntun og ófullkomnun, sækist aldrei eftir neinu, sem
æðra er en það, sem hann á. Það eru til nemendur, sem.
finst ]>eir vita alt. Peir geta aldrei lært neitt. Pað eru
til sérgóðir farisear, sem fimst þeir einir vera rétt-
látir. Þeir útilokast frá frekari siðþroska. Sá er aldrei