Iðunn : nýr flokkur - 01.12.1931, Blaðsíða 42

352
Hjón.
IÐUNN
gluggana á húsunum uppi undir brekkunni og fór
gegnum gisnu fiskiskúrana niður við sjóinn. Pað var
hásumar, og sólin haf&i verið brennandi heit. Útrænan
kom með svalann. Kýrnar, sem gengu á hjallanum of'
an við porpið, höfðu legið. Nú stóðu |)ær upp og fóru’
að kroppa, og séra Gunnar — nýkomni presturinn —
náði í stafinn sinn og labbaði út á götu. Honum hafði
komið til hugar að spyrja frú Margréti, konuna sína,
hvort hún vildi vera með, en hann hætti strax við pað,
Hann vissi, að pótt hún ef til vill kæmi, pá myndi húrf
vilja ganga burtu frá porpinu, en pað vildi hann ekki.
Hann vildi finna menn að máli. Hann vildi kynnast
söfnuðinum sínum — og fór pví einn.
Frú Margrét sat inni í stofu og saumaði. Útrænan
bærði til gluggatjöldin og fylti stofuna hvísli. Sólin
skein á konuna og laugaði hana geislum. Hún saumaði
viðstöðulaust, og andlit hennar var svo rólegt og al-
varlögt, að pað var eins og öll stofan væri með alvöru-
svip — prátt fyrir sólskinið.
Það voru ekki nema nokkrir dagar, sem frú Margrét
hafði verið á pessum stað. Á leiðinni hingað hafði hún
hitt vinkonu sína frá fyrri árum. Vinkonan sagðist varla
pekkja hana aftur; útlitið sjálft væri raunar ekki sva
ýkja inikið breytt, en pó væri hún eins og öll önnur.
Það var víst pessi alvörusvipur, sem gerði frú Mar-
gréti svona ópekkjanlega í augum vinkonunnar.
Svo kom hún hingað og settist að í húsinu, sem anað-
urinn hennar hafði búið út handa henni. Ekki var
ástæða til að kvarta yfir neinu, og hann tók á mótí
henni ánægjulegri á svip en hún hafði séð hann árurni
sarnan. „Hér er ég loksins búinn að finna söfnuð, sem
ánægja verður að vinna fyrir,“ sagði hann. „Hér er
enginn Jón á Ánnóti né Ólafur á Brekku.“