Kirkjuritið - 01.03.1938, Síða 19

Kirkjuritið.
Höndlaðltr af Kristi.
97
með þessum orðum „höndlaður af Kristi Jesú“ sé oss
gefið hið rétta svar við öllum þeim spurningum varðandi
mótun persónuleika hans, sem líf hans, eins og vér þekt-
um það, ber upp fyrir oss, þegar vér nú kveðjum hann
látinn. Ekkert var honum fjarlægara en að álita sig hal’a
náð fullkomnunar-takmarkinu. Honum var meðvitundin
um að vera Guðs barn fyrir hjálpræði Jesú Krists dýr-
mætasta hnossið, sem lífið liafði fært honum, — en hann
sá allaf fullkomriunar-takmarkið í fjarska framundan
svo sem það mið allra kappsmuna sinna, sem hann
aldrei mætti missa sjónar á. Hann gat því vissulega einn-
ig gert þessi orð postulans að sínum: „Ekki er svo að
ég liafi þegar náð því eða sé þegar fullkominn“. Því að
hann þekti vel takmarkanir sínar og ófullkomleika og
honum var syndarmeðvitundin ávalt mjög rík í huga og
hjarta. Það var því fjarri lionum að álíla, að takmarki
fullkomnunarinnar væri náð, þótt hann ætti í hjarta
sínu meðvitundina um að vera Guðs barn fyrir trúna á
Krist Jesúm. En af því að hann vissi sig höndlaðan af
Kristi, þá varð æfi hans öll lif i einlægri ástundun þess
að ná þessu takmarki Guðs barna, sem hann sá blasa
við sér þótt í fjarska væri.
Hann sýndi það í lífi sínu sem embættismaðuv, að þar
var maður böndlaður af Kristi Jesú. Hann leit alla tíð
svo á, að sú embættisþjónusta, sem lionum hafði verið
falin í lífinu, væri honum ekki fyfst og fremst falin af
stjórnarvöldum lands síns, heldur af Guði, og' að hann
ætti því fyrst og fremst að gera Guði reikningsskil fyrir
þeirri þjónustu sinni. Af þeirri rót var runnin hin mikla
trúmenska hans í starfinu og skyldurækni, sem engum
fékk dulist, er eilthvað þekti til hans. Hann gróf aldrei
þau pund í jörðu, sem hann vissi sér af Guði gefin, en
kostaði sífelt kapps um að ávaxta þau Guði til dýrðar og
öðrum til blessunar og heilla. Bæði sem prestur og sem
kennari prestaefna skoðaði hann sig fyrst og fremst sem