Kirkjuritið - 01.03.1938, Qupperneq 42

120
Friðrik A. Friðriksson:
Marz.
ur lang't út fyrir Islandshaf. Það er ekkert skjall að segja,
að í hættunni eru þeir yfirleitt hæði ódeigir og mann-
úðlegir, — eða eins og kveðið var um Þorbjörn:
„Vissu þeir, að veðurglöggur
var liann eins og gamall skarfur,
hjálparþurfum hjálparsnöggur,
í hættum kaldur hæði og djarfur“.
Gott er að fá tækifæri til að játa þetta, og þakka það.
En þá er að biðja þess, að þannig verði það ávalt, — að
að sjómenn voxar verði einnig hinum innri og félagslegu
hættum vaxnir, að þeir verði ávalt, þrátt fyrir veiði-
skapinn, fyrst og fremst samúðarmenn, lífsástarmenn;
að þeir eigi ekki aðeins ódeigan hug, heldur opinn hug,
sem skilur lög menningar, og heldur þau. Það er lietju-
skapur og mannúð, að hjarga mönnum úr lífsháska, á
stórum, en tiltölulega sjaldgæfum augnablikum. En til
er annar liáski og önnur mannbjörgun, sem jafnvel enn-
þá þroskaðri lifsást og mannúð þarf til. I því sambandi
er eftirtektarvert, og ljúft, að minnast þess, að á rnorgni
kristninnar voru þessi orð sögð við sjómann: „Símon
Jóbannesson, elskar þú mig?“ Og sjómaðurinn svaraði:
„Heri-a, þú þekkir alt; þú veizt að ég elska þig“. Þá
sagði sá, er spurði: Gæt þú sauða minna, — gæt þú
lamba minna“. Og í elskunni til berra síns og hollustu
við vilja lians, gekk sjómaðurinn ótrauður út á braut
fórnarinnar og trúmenskunnar, — gjörðist græðari,
hirðir.
„Vertu ekki hrædd, litla hjörð!“ íslenzka þjóðin er
örsmá hjörð, ofurlítill lambahópur lausnarans á af-
skektu eylandi í Norðurhafi. Það land er að vísu svip-
mikið og auðugt, en það þarf — kanske öðrum löndum
fremur — á dáðrökkum, hugsandi og velviljuðum mönn-
um og konum að halda. Svo kveður Einar um „Sóley“,
þ. e. Island: