Kirkjuritið - 01.07.1938, Qupperneq 45

Kirkjuritið.
Iiinn almenni kirkjufundur.
301
um er víða öðruvisi en áður. Tii styrktar kristilegu uppeldi á
heimilum — auk þess sem fyr er nefnt, get ég hugsað mér, að
hjálp megi verða að, ef gefin yrði lit bók til leiðbeiningar um
kristilegt uppeldi barna. — L>ess þyrfti sannarlega um alment
uppeldi lika — og að prestar athuguðu á húsvitjunarferðum sín-
um, þar sem þeim verður við komið, livernig varið væri fræðslu
heimilanna i kristindómi, áður en skólaskylda hefst. Þannig kynn-
ist hann börnunum strax á unga aldri og héldi síðan sambandi
við þau, og mætti þá vænta enn betri árangurs af venjulegum
fermingarundirbúningi. — Þótt skóli og kirkja starfi óháð hvort
öðru, þá er það svo á landi hér, að prestar hafa margvísleg tæki-
færi til þess að styðja starf barnaskólanna. ]>eir eru víða í
skóla- og fræðslunefndum, eða þá prófdómarar, st'undum hvort-
tveggja. Á stöku stöðum kenna þeir beinlínis kristindóm, svo sem
áður er sagt. Þessi starfsemi þeirra gefur þeim viðbótartækifæri
til þess að kynnast börnunum og halda því sambandi við þau,
sem hefst með lnisvitjunum á heimilunum. Og ef vinátta ríkir
milli prests og kennara, og kennarar eru vinsælir starfsmenn, þá
er þarna fengin bezta tryggingin fyrir góðuni árangri kristindóms-
fræðslunnar og uppeldis barnanna yfirleitt. — Einkum er það
bráðnauðsynlegt og mjög hagkvæmt í sveitum og fámennum
kauptúnum, að samvinna sé náin milli presta og kennara og
kunningsskapur góður. — Nefna má einnig samvinnu presta og
kennara að ungmennafræðslu sveitanna. Er það stórmál, sem
hér er enginn tími lil að ræða, en ég vísa þar til hinna merki-
tegu tillagna séra Halldórs á Reynivöllum, sem komu út á sið-
astliðnum vetri.
Þá er enn eitt, sem ég vil að lokum minna á, þetta: Að þó allir
þeir aðiljar, sem ég nefndi, hafi rækt vel sína skyldu um kristi-
legt uppeldi barnsins, þá geta aðrir spilt því starfi á ýmsan
hátt, þegar æskumaðurinn fer að heiman og kemur í nýtt um-
hverfi. Öllum æskulýðsskólum, sem taka við unglingum að barna-
skólanámi loknu, er hér mikill vandi á herðar lagður.
En áríðandi er einnig — og verður tæplega lögð nógu mikil
áherzla á það, að allur álmenningur forðist alt, sem ætla má að
særi trúartilfinningar æskulýðsins og bæti þá um leið sína eigin
uientun og siðgæði.
Kristilegt uppeldi er því aðeins trygt, að kristin trú og lífs-
skoðun nái að verka á hug og hjörtu alls almennings í hinum
kristna lieimi. Það er réttmæt krafa til kristinna maniia, að sýna
trú sína í verkunum, og vitanlegt er, að eftirdæmi hinna fullorðnu
er það, sem hefir mest áhrif á æskulýðinn. Þeir, sem vilja inn-