Kirkjuritið - 01.07.1938, Blaðsíða 58

314
Hinn alnienni kirkjufundur.
Júli.
kirkjunnar eru borð búin með mat og rúm standa þar búin þeim,
sem hvergi eiga böfði sínu að að halla, er nóttin kemur. Maðurinn,
sem á þakkirnar skyldar fyrir þetta starf, hét Dick Sheppard.
í bók, sem um hann liefir verið rituð og starf hans, kemst höf-
undurinn eitthvað á þessa leið að orði: „Það var að daga yfir
Trafalgar Square. London svaf. Leigubifreið þaut niður St. Martins-
götu og hvarf fyrir hornið. Nokkuru seinna komu 2 vörubifreið-
ar hlaðnar grænmeti fram hjá St. Martins-in-the-Field. Það var
snemma sumars liið örlagrika ár 1914. Á steinþrepunum fyrir
framan National Gallery sat maður. Það var ekkert merkilegt
við útlit hans. Hann var ekki mjög stór og ekki heldur mjög lítill.
Hann var ekki illa klæddur og hann var heldur ekki prúðbúinn.
Hann virtist ekkert sérstaklega hamingjusamur með lífið og þó
engan veginn örvæntingafullur. Ef lögreglan hefði sérstaklega
verið að gæta að honum, mundi grunsemd hennar sennilega hafa
vaknað. Hann hafði verið úti alla nóttina í suinum skuggalegu
strætunum og inni í sumum næturveitingahúsunum. Hann hafði
ávarpað ýmsa menn, er á vegi hans urðu. Nú sat hann, eins og
áður er sagt, og liorfði á dögunina. — Hvað það var, sem hann
sá, veit enginn. Hann var nýlega orðinn prestur við kirkjuna.
Og eftir nokkur ár þektu hann alllir. Fáir menn, og sennilega
enginn prestur i Lundúnum liefir orðið eins ástsæll og hann.
Hann lézt síðastliðið haust. Þegar líkami hans hvildi í St. Martin-
kirkjunni, er talið, að 100.000 manns hafi gengið að kistu hans.
Erkibiskupinn af Kantaraborg hafði þau orð um hann, „að liann
liefði brent sér leið um veröldina með logum kærleikans". Hann
var oft á ferð um nætur um götur Lundúnaborgar til að hjálpa
hinum nauðstöddustu, og hugmyndina um að opna kirkjuna með
þessum hætti mun hann hafa fengið, er hann horfði á konur og
börn bíða eftir lestinni á brautarstöðinni, bíða eftir eiginmanni,
föður eða bróður, sem þau væntu heim úr ófriðnum. En stund-
um kom líka dánarfregnin i þeirra stað. Þá gerði hann kirkjuna að
athvarfi þeirra og skjóli. Síðan liefir starfið haldið áfram og kirkj-
an verið skjól og griðastaður olnbogabarna. — Þetta er bæði
merkilegt og mikilvægt starf og áreiðanlega í anda lians, sem
sagði: „Komið til mín“. — Ein stofnun er það enn, sem vinnur
á þessum sviðum og ég lilýt að minnast á, en það er Hjálpræðis-
lierinn. Starf hans í Lundúnum er ómetanlegt. Hann er ávalt að
starfa fyrir minstu bræðurna og kemur áreiðanlega oft til hjálpar
þar, sem neyðin er stærst. Ég sannfærðist um það, er ég kynti
mér starf hans á aðalstöðvunum. Ég minnist þess, er ég kom þar
inn á eina skrifstofuna. Þar lágu mörg sendibréf-á borðinu. For-
stöðumaðurinn greip eitt bréfið af handa liófi og sýndi mér. Það