Kirkjuritið - 01.07.1938, Síða 72

328
Hinn almenni kirkjufundur.
Júlí.
ur þvi fram, að hugsjónin, e'ða fyrirmyndin, sein Vesturlanda-
menningin byggist á, sé án efa kristindómurinn. „Með honuin
stendur og fellur siðmenning Vestur-Evrópu", segir hann.
Ég er samdóma þessum mönnum og tel liikiaust, að í skólum
okkar heri að leggja áherzlu á kristilega siðmenningu. Kristin-
dómur er ekki til án siðmenningar, og óg þekki enga siðmenn-
ingu, sem ekki getur verið kristileg.
VI.
Saga lýðskólanna hér á landi er ekki löng, og her því frekar
hvað þá snertir að líta til hins ókomna en hins umliðna, að
seilast eftir því, sem framundan er. Ég er ekki persónulega
kunnugur afstöðu þeirra til kristindómsins, nema þess skóla,
sem ég hefi starfað við, svo að segja frá stofnun hans, um 30 ára
skeið. Allir sem þekkja stofnanda þess skóla, séra Sigtrygg Guð-
laugsson, vita, að þar hefir sterk áherzla verið lögð á kristilegt
trúarlif. Hefir ekki verið hvikað frá því, siðan hann lét af skóla-
stjórn, og mun ekki siður verða liægt að halda í því horfi fram-
vegis eftir því sem nú er skipað kenslukröftum og aðstöðu skólans.
Hvað viðvíkur sameiginlegum átökum skólanna í jiessu efni,
má geta ]>ess, að fyrir tveimur árum var á fundi okkar héraðs-
skólakennara rætt um afstöðu skólanna til kirkju og kristindóms
og þar samþykt svo hljóðandi fundarályktun:
„Fundurinn álitur nauðsynlegt í héraðsskólunum að hafa með
nemeiidum þeirra lnigleiðingar um andleg mál kristilegs, siðferði-
legs og heimspekilegs efnis, sem veki nemendurna til alvarlegrar
íhugunar um sjálfa sig og gátur lífsins; sé álierzla lögð á skap-
gerðarmótun manna. Telur fundurinn morgun- og kvöldstundirn-
ar bezt fallnar til þessa og sunnudagana“.
Mesta vandamál hvers ungmennis er að gæta hæfileika sinna
og verja þá fyrir árásum rangsnúins aldaranda. Mesta tjón hlýzt
af, ef ljón freistinga og nautna ræna þeim, svo að hann verði
andlega og likamlega aumur.
Mest fátækt er sú, að eiga sál sinni engan helgidóm. Skólarnir
okkar eiga að vera ungmennunum vígi og hjálp í þessu. Þar á
þeim að gefast kostur þess, að æfa krafta sína andlega og líkani-
lega við verklegt nám, íþróttir og bókleg fræði, en umfram alt að
lemja langanir sínar og beina þeim i rétta átt. „Langanin mótar
i leir það, sem lífið mótar i marmara", sagði spekingur einn.
Langanir hjartans og þrár eru meira en þokubólstrar imyndun-
araflsins eða fánýtir draumórar, þær eru fyrirrennarar raunveru-
leikans og boðberar. — Það sem við af alvöru óskiun erum við
þegar komnir á góða leið með að framkvæma eða gera að raun-
veruleika.