Kirkjuritið - 01.02.1940, Qupperneq 6

44
Ásmundur Guðmundsson:
Febrúar.
kaþólsku kirkjunni. En þó var flutt kveðja frá
henni. Oddviti fundarins var foringi stúdentahreyfingar-
innar John Mott. Feikna starf liafði verið int af höndum
fyrir fundinn til þess að fá fulla vitneskju um trúboðið
í heiðingjalöndunum, eins og það var rekið í raun og veru.
Og það hafði komið í Ijós, að trúboðsfélögin myndu vinna
tvöfalt gagn, ef þau störfuðu i sameiningu. Þetta varð
fundarmönnum að sjálfsögðu máttug áskorun til þess að
taka sem allra minst tillit til trúmálaágreinings heima
fyrir við kristniboðið í heiðingjalöndunum og styðja hver-
ir aðra, en liætta öllum ýfingum og andstöðu. Varð þessi
áskorun því brýnni sem kvartanir hárust frá trúboðslönd-
unum yfir því, að einna verslur Þrándur í Götu trúboðs-
stavfsins væri sundurlyndið milli kirkjudeildanna,
Á þinginu var það samþykt að skipa nefnd, sem héldi
áfram starfi þess, og varð nefndin vísir að alþjóða trú-
boðsráði. Hefir ráðinu síðan orðið allmikið ágengt, þótt
við marga erfiðleika hafi verið að etja. Fleiri trúboðsþing
liafa verið haldin í sama anda og Edínaborgarþingið, og
eru merkust þeirra Jerúsalemþingið 1929 og Madrasþingið
1938. Þó er það annað enn meira og merkara, sem leiddi
af Edínaborgarþinginu.
III.
Meðal fulltrúanna á Edínaborgarþinginu var biskup
frá Vesturheimi, Charles Brent að nafni (1862—1929).
Honum kom í hug, meðan á þinginu stóð, að kleift
myndi að kalla saman alþjóða kirkjuþing til þess að ræða
höfuðvandamál kristninnar, úr því að kirkjufélögin hefðu
fengist til að senda fulltrúa sína til fundarhalda um kristni-
boðið í heiðingjalöndunum. Hann vildi, að á þesskonar
þingi yrðu „tráin og fyrirlcomuIagið“ (Faitli and Order)
tekin til meðferðar, þ. e. a. s. ýmsar trúarkenningar kirkj-
unnar og tilhögun.
Vakti það fyrir honum, að með þeim hætti yrði nær um
eining kirkjunnar og jafnvel að kirkjudeildirnar myndu