Kirkjuritið - 01.02.1940, Side 13

Kirkjuritið.
Eining kirkjunnar.
51
knýjandi nauðsyn. Allra ljósast var þetta fulltrúunum frá
trúboðslöndunum. Einn þeirra mælti: „Ivlofin kristni kann
að vera aðeins veiklun í Vesturlöndum, en í heiðingjalönd-
anum veldur hún þungri syndasekt. Því að hún fælir menn
^rá kirkjunni. Hverja af kirkjudeildunum eiga þeir að að-
Hyllast?“ Annar sagði: „Ég ber hér fram beiðni frá 24000
samstarfsmörinum í kristnum kirkjum í Kína. Við sam-
einumst aldrei, meðan við horfum á skoðanamuninn í
'mlli, en ef við lítum á eymd allrar veraldarinnar og inn
1 Ijós óendanlegs kærleika Guðs til alls, sem hann liefir
skapað, þá hjaðna örðugleikarnir niður. Og hinn þriðji
sagði: „Það, sem aðgreinir kirkjudeildirnar á Vesturlönd-
Urn, má sín einskis á Indlandi. Betur að við mættum einir
paða fyrirkomulaginu, en það eru altaf gömlu kirkjudeild-
n-nar, sem á síðustu stund reynast Þrándur í Götu. Sé það
hættulegt að sækja fram, þá er það margfalt hættulegra að
kafast ekki að. Við megum ekki fresta þvi að stiga skrefið,
Sem stíga þarf“. Og allir fundarmenn, einnig grísk-
kaþólskir, urðu sammála um hoðskap þann, er þingið
skyldi senda gjörvallri kristninni.
Um trúarjátningar kirkjunnar var mikið rætt, því að
bær höfðu hvað eftir annað á liðnum öldum valdið klofn-
U1gu í kirkjunni. Spurning var borin fram, hvort nauð-
syn væri á því, að allir sameinuðust um trúarjátningu
f astmótaða frá orði til orðs. Grísk-kaþólskir fulltrúar þéldu
l'Vi fram annarsvegar, að það ætti að vera Níkeu-Konstan-
hriópelsjátningin, sem öll kirkjan bygði starf silt á. Enda
'æru nú þegar tveir þriðju hlutar kristninnar samþykkir
beirri játningu? og í henni væri falinn kjarni kristindóms-
‘us.Hinsvegar hélduSvisslendingar því fram,að kirkjufélög
heirra væru yfirleitt ekki bundin við neínar trúarjátning-
ar- Svo hefði verið síðan um 1870 og afleiðingin engan
'eginn orðið sú, að kristni þeirra hefði hnignað. Kristin-
hómur þeirra hefði sífelt orðið jákvæðari. Að lok-
Uni var samin ályktun á þá leið, að við umræðurnar
°§ alt starf þingsins hefði öllum orðið það ljóst, að bak