Kirkjuritið - 01.12.1943, Side 28

.330
V. Sn.: Minningarnar vakna.
Nóv.-Des.
þannig hafi verið um fleiri. Ég man t. d. að ég mætli
fyrrnefndri stéttarsystur inni, sem fór lit úr bænmn til
að leita einveru, eins og ég. Iiið fyrsta verk mitt, þegar
inn í borgina kom, var að ná mér i sálm Newman’s á
frummálinu, og áður en ég eiginlega vissi af, var ég
byrjaður að þýða hann. Þegar „minningarnar vakna“
kemur margt upp úr djúpum sálarlífsins. Þýðingu minni
skaut á þann iiátt upp. Ég læt iiana „flakka“. Yera má,
að hún þyki ekki mikils virði, en ég hefi þá máske ekki
heldur „úr háum söðli að hrapa“. Sjálfum þylcir mér
væn't um hana, því að hún minnir mig á „augnablik
helgað af himinsins náð“ og þann mann, sem mér hefir
])ótt einna vænsl um og fundizt bera Iiæsl í kennslulisl
og persónulegum áhrifum þeirra manna, er ég hefi
kynnzt. — Þýðing mín er svona:
Skín, blessað ljós, því nóttin grúfir grimm;
ó, greið mér för!
Eg langt á heim, og nóttin niðadimm;
eg flýtti för!
Um hásýn víða hirði eg ei neitt:
í Herrans fylgd mér nægir fótmál eitt.
A æskudögum ei eg fyrr þig bað
að flýta för.
Eg þóttist viss, unz sá eg syrta að
og seinka för.
Mér fannst eg mikill; faðir líknarhár,
ó, fyrirgef mér drambsins köldu ár!
Eg veit, að þú varst ljós á minni leið,
og léttir för,
í björtu, dimmu, böli og sárri neyð
þú bættir kjör.
Nú sé eg brosa engilandlit blíð,
sem eitt sinn þekkti eg, en týndi’ um hríð!
Ég þakka þér, veika stéttarsystir, alll gott, og þó allra
helzt það, að þú vaktir miningarnar frá 1908 úr Þyrni-
rósasvefni liðinna annríkisára. Guð i)lessi þig!
V. Sn.