Kirkjuritið - 01.12.1943, Side 20

322
Selma Lagerlöf.
Nóv.-Des
ur konungur, er myndi eignast meira veldi en Kýrus og
Alexander. Og þeir sögðu sín á miili: „Vér skulum fara
til föður og móður þessa nýfædda barns og segja þeim
livað vér höfum séð. Má vera, að þau launi oss með fjár-
sjóði eða armbandi úr gulli.“
Þeir gripu göngustafina sína löngu og béldu al’ slað.
Þeir gengu gegnum borgina og út um borgarbliðið. En
þar stóðu þeir á báðum áttum andartak, því að nú
blasti við þeim stóra, þurra unaðslega eyðimörk-
in, sem mennina hryllir við. Þá sáu þeir stjörnuna
nýju varpa mjórri ljósrák yfir eyðimerkursandinn, og
þeir gengu öruggir áfram. Leiðarstjarnan vísaði þeim
veginn.
Þeir gengu alla nóttina yfir sandflæmið, og á göng-
unni töluðu þeir stöðugt um unga, nýfædda konunginn,
sem þeir myndu finna sofandi í gúllvöggu og í leilc að
gimsteinum. Þeir styttu sér stundir næturinnar með þvi
að ræða um það, hvernig þeir skyldu ganga fram fyrir
föður hans, konunginn, og móður lians, drottninguna,
og segja þeim, að himininn boðaði syni þeirra til lianda
mátt og vald og fegurð og farsæld, meiri en Salómons.
Þeim fanst mjög um, að Guð skjddi hafa kallað þá til
þess að lila stjörnuna. Þeir gjörðu sér i hugarlund, að
foreldrar nýfædda barnsins gætu ekki launað þeim með
minna en tuttugu gullsjóðum; ef til vill myndu þeir
jafnvel gefa þeim svo mikið, að þeir þyrftu ekki framar
að kenna á kvöl fátæktarinnar.
Ég lá í leyni í eyðimörkinni eins og ljón, sagði þurrk-
urinn, og bjóst til að stökkva á þessa förumenn og búa
þeim allar kvalir þorstans. En þeir komust undan mér.
Stjarnan vísaði þeim veg alla nóttina, og' í morgunsár-
inu, er himininn birti og bliknuðu hinar stjörnurnar,
þá varð hún ein eftir og ljómaði yfir eyðimörkinni, unz
hún hafði leitt þá til vinjar, þar sem þeir fundu upp-
sprettulind og ávaxtatré. Þar hvíldu þeir sig' allan dag-
inn, en fyrst um kvöldið, er þeir litu aftur geislastaf