Kirkjuritið - 01.12.1943, Qupperneq 10

312
Bjarni Jónsson:
Nóv.-Des.
lifi, og ælla, a'ð það fyrst vcitist þeini, er þeir deyja. Þeir
eiga það nú, og þeir geta sagt:
Ég á þegar eilífa lifið.
Þetta vill Drottinn veita oss, ekki minna. Þessvegna
sendir liann Iieilög jól, og inn lcið boðskapinn: Óttist ckki.
Það er fljótsagt. En á hverju byggist þetla? Hvernig
er bægt að losasl undan valdi óttans? Tökum þátt í
Iiinni fyrstu jólaguðsþjónustu og blustum á hina fyrstu
jólaprédikun. Er Iiægt bér í þessum kalda heimi að rök-
styðja ávarpið: Óttist ekki. .Tá, það er bægt. Hlustum á
engilinn. Hvað segir bann? Því sjá, ég boða yður mik-
inn fögnuð“. Já, með því móti getur óttinn horfið, ef
mikill fögnuður veitist.
En er þessi fögnuður handa mér? Já, segir engillinn:
„Ég boða yður mikinn fögnuð, sem veitast mun öllum
lýðnumog þá einnig þér. Engum er gleymt. Þess-
vegna verður jólaboðskapurinn persónulegur boðskapur.
„Yður er í dag frelsari fæddur“. Þetta er boðskapur
binna sönnu jóla. Það er boðskapur frá himninum. Þessi
gjöf er ætluð þér. Hér er ekki um blessun að ræða, sem
er í fjarlægð, eða beyrir til liðnum tíma eða lengi þarf
að biða eflir. Þessi jólagjöf er handa þér í dag. Hvað
fær jafnast á við þessa gjöf? Hver er gjöfin? Frelsarinn.
Hér er ekki um óljósa hugmynd mannanna að ræða.
Þetta hafa mennirnir ekki fundið upp. Þetta er frá Guði.
Frelsarinn er fæddur. Þetta svifur ekki í lausu lofti.
Hann kom. Þá breyttist allt. Hann kemur iil þín. Þá
hreytist alll hjá þér. Þá getum vér haldið gleðileg jól.
Oss verður eðlilegl að segja og syngja:
Vér undir tökum englasöng,
og nú finnst oss ei nóttin löng.
Á eftir prédikun er sunginn sálmur. Þegar engillinn
hefir flutt jólaprédikunina, cr sunginn jólasálmurinn,