Kirkjuritið - 01.12.1943, Síða 13

Kirkjuritið.
Brunnur vitrínganna,
Eftlr Selmu Lagerlöf
A ganila Gyðingalandi var þurrkurinn á ferð. Hann var
byrstur á brún, og lágu djúpt augun. Allt í kringum hann
voru skorpnir þistlar og bliknað gras.
Það var sumar. Sólin skein á fjallseggjarnar, svo að
skuggarnir' skriðu í felur. Minnsti blær þvrlaði upp
kalkmekki á gráhvítri grundinni. Hjarðirnar stóðu i
hnapp í dölunum við þornaða lækina.
Þurrkurinn var á ferð að líta eftir vatnsskortinum.
Hann gekk yfir að Salómonstjörnunum og sá sér til
mikillar mæðu, að enn geymdu þær gnóttir vatns við
klettaharm sinn. Því næst gekk hann niður lil Davíðs-
hrunnsins fræga við Betlehem og fann þar vatn lika.
Síðan þrammaði hann eftir þjóðbrautinni mildu, sem
liggur frá Betlehem til Jerúsalem.
Þegar leiðin var um það bil hálfnuð, sá hann brunn
vitringanna, þar sem hann er uppi við vegarbrúnina,
og lionum duldist eklci, að hann var að þrjóta.
Þurrkurinn tyllti sér á brunnkerið, stóran, holan stein,
og leit niður í brunninn. Yatnshorðið skygða, sem ann-
ars var vant að bera rétt við munnann, hafði nú sígið
djúpt niður, og' slý og leðja úr botninum hafði gruggað
það upp.
Þegar brunnurinn sá sólbrennt andlit þurrksins spegl-
ast dauft í vatnsskorpunni, skvettist hann til af angist.
—- Ég er að velta því fyrir mér, hvenær alveg er úti
um ])ig, sagði þurrkurinn. Þú átt tæpast þarna niðri í djúp-
inu neinar vatnsæðar, sem streyma og gefa þér nýtt