Kirkjuritið - 01.01.1946, Síða 18

12
Ásmundur Guðmundsson:
Jan.-Febr.
fyrir trúnni á einn Guð og föður drottins Jesú Krists.
Þessi blessunarmáttur hinna fáu hefir aldrei þorrið síð-
an í sögu kristninnar. Og það er að líldndum rétt, sem
spekingurinn Einstein segir: „Ef tveir af hundraði alls
mannkynsins hefðu risið gegn stríði af öllum þrólti lífs
og sálar, þá hefði ekki skollið á ný heimsstyrjöld“. Sjá-
um við ekki einnig skýrt nú árangurinn af lífi og starfi
kristinna trúarhetja og píslarvotta á vorum dögum?
Rísið því upp til dáða kristnir menn ineð öllum þjóð-
um og sameinist.
Þá er dagur framundan mannkyninu.
X.
Sú von er þó í dýpstum skilningi ekki reist á hinum
fáu, heldur hinum eina, honum, sem nýja árið er við
kennt og sjálfstæðisfáni okkar helgaður merki krossins.
Hann hóf hendur sínar blessandi vfir lærisveinana
forðum á Olíufjallinu. Þannig hvarf hann þeim sjón-
um. Þeir vissu ])að, að þannig fvlgdist hann áfram með
þeim og starfi þeirra úr eilífðinni. Þetta var því aðeins
skilnaður að líkamlegum samvistum. En myndi Kristur
nú hættur að blessa lærisveina sína, hann sem er hinn
sami i gær og í dag og um aldir. Við eigum hann með
tvennum hætti: Minningarnar um jarðlíf hans, dauða
og upprisu, endurskin þess alls í sálum lærisveina hans.
Og hann sjálfan eins og hann er nú í andans heimi og
eilífðarinnar, sólarljómann frá sjálfum Guði, lmggandi,
fyrirgefandi, blessandi. Við þá hirtu verða voltar hans
til endimarka jarðar himinsljós i heiminum, hin sanna
kirkja hans eldstólpinn, að hún fari fyrir mannkynið
til landsins fyrirheitna. Hann — hann er uppspretta
kraftarins og kærleikans.
„Ég hef séð þig' oft í anda
einn við föður síðu standa
með þín blessuð bænaskil“.